Ο…survivor Μάκης της Δόξας Δράμας!

Δεν κουβαλά την λάμψη άλλων συναδέλφων του, ούτε φουσκώνει τα στήθη από περηφάνια για την τροπαιοθήκη του! Ανήκει στο κλαμπ των προπονητών που αρέσκονται στα δύσκολα και δεν «μασάνε» από τις αποκαλούμενες και ως «αποστολές - αυτοκτονίας»…

Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, η λέξη αυτοκτονία, έκανε πάταγο στα σχόλια της πιάτσας, αμέσως μετά την έναρξη της συνεργασίας του με την καταδικασμένη στην συνείδηση ολόκληρης της ποδοσφαιρικής κοινωνίας Δόξα Δράμας, αναφορικά με την μάχη της επιβίωσης των «Μαυραετών» στα δύσβατα μονοπάτια της Super

Ελα όμως που τα μαλλιά του Μάκη Κατσαβάκη, περί ου ο λόγος, άσπρισαν στους πάγκους ως επί το πλείστον σε επικίνδυνες αποστολές κάτω από (πολλές φορές) αντίξοες συνθήκες και λιγότερο σε… στρωμένες δουλειές.

Ακόμη και στην εποχή του ΔΝΤ και της οικονομικής κρίσης, όπου η ανεργία θερίζει, δεν είναι πολλοί οι συνάδελφοί του, οι οποίοι θα δέχονταν να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά και να αναλάβουν το… τιμόνι της… διασωληνωμένης Δόξας στον θάλαμο της εντατικής της Super League. Ο ίδιος, απάντησε στο «πιτς φυτίλι» θετικά στην πρόταση του μεγαλομετόχου της μακεδονικής ΠΑΕ Θανάση Σάμιου και από τις 8 του περασμένου Δεκέμβρη, κλήθηκε να δώσει… σφυγμό στους Δραμινούς.

Εχοντας περάσει περάσει από όλες τις βαθμίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο 59χρονος προπονητής δεν κυριεύεται από «ναυτία» όταν σφίγγουν τα λουριά και το πράγμα ζεματάει.

Ο καθαρός αέρας της επαρχίας τον αναζωογονεί. Ποτέ του δεν τα πήγαινε καλά με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Νιώθει επαρχιώτης και άνθρωπος που αισθάνεται άβολα στην πρωτεύουσα.

Ασχολείται με την στρογγυλή... θεά από μικρό παιδί. Γεννήθηκε στην Πεπονιά Σερρών στις 26 Δεκεμβρίου 1953, όπου παρέμεινε μέχρι τα δέκα χρόνια του. «Χρόνια δύσκολα. Γεμάτα προβλήματα, αγωνία, αλλά αγνά. Χρόνια της επαρχίας, γεμάτα αναμνήσεις, ζωντανές, επιθυμητές, μέσα στη φύση, τα ζώα, αλλά πάνω απ΄όλα κοντά σε αγνούς ανθρώπους. Χωρίς πονηριές και σκοπιμότητες…», όπως αφηγείται.

Ο πατέρας του, Νίκος Κατσαβάκης, ήταν κρεοπώλης στο επάγγελμα, με τρία παιδία. Δύο αγόρια και ένα κορίτσι, με τον Μάκη να είναι βενιαμίν. Δίπλα στο σπίτι της οικογένειας υπήρχε ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο μετέτρεψε σε δεύτερο σπίτι του.

Ο πρώτος μισθός πήγε σε ρολόι!

Σε μικρή ηλικία γράφτηκε στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού και στα 17 του χρόνια έγινε επαγγελματίας. Ωστόσο, συνέχισε για δύο χρόνια να κάνει και άλλες δουλειές πέρα από την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο. Μικροπωλητής, σερβιτόρος και γενικότερα ό,τι να΄ναι, αρκεί να έβγαινει το χαρτζιλίκι. Ηθελε να σπουδάσει και να γίνει γυμναστής, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Το μεγάλο του απωθημένο στην εφηβική ηλικία, ήταν η αγορά ενός ακριβού ρολογιού. Γι' αυτό και όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα από την ομάδα (2.200 δραχμές) χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε και τα «ακούμπησε» στο αντικείμενο του πόθου.

Ο αξέχαστος Πειραιάς!

Τα επτά χρόνια θητείας στον Πανσερραϊκό τον βοήθησαν να «φτιάξει» το όνομά του και να μετακομίσ