Παράξενες βραδιές χωρίς ευρω-Παναθηναϊκό

Είναι πραγματικά παράξενες οι βραδιές Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα χωρίς τον Παναθηναϊκό μέσα. Πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τα παιχνίδια κάνοντας συνεχώς μια σύγκριση που ουσιαστικό νόημα, μάλλον δεν έχει, είναι όμως αναπόφευκτη.Ότι δεν έχει νόημα το λέω για πολύ συγκεκριμένους λόγους: ποδόσφαιρο δεν παίζει η (προ)ιστορία, ούτε τα ονόματα των παικτών ή των ομάδων ούτε, εν πολλοίς το μπάτζετ τους. Παρότι κάθε σύλλογος δικαιούται ή όχι να περηφανεύεται για το τι έχει καταγράψει το «ημερολόγιο καταστρώματός» του στα ευρωπαϊκά του ταξίδια, η αλήθεια είναι ότι αυτά αλλάζουν με τον καιρό, αν όχι ως προς τη γενική εικόνα, πάντως ως προς το τι «επικοινωνιακά» μπορεί ή όχι να πουλήσει κάποιος.Αλλά και ότι είναι αναπόφευκτη αυτή η σύγκριση το λέω για πολύ συγκεκριμένους λόγους: όσο κι αν το ποδόσφαιρο που παίζεται αλλού είναι πιο προηγμένο γενικώς, ποδόσφαιρο παραμένει πάντως. Δεν παίζεται με 12 και τρεις να μπορούν να πιάνουν τη μπάλα με τα χέρια. Με 11 παίζεται και έναν τερματοφύλακα.Και γι’ αυτό, στην εξίσωση αυτών των ημερών δεν μπορεί να μη μπει και το «γαμώ το». Διότι, φυσικά και δεν έπαιξε καλά στα ματς που του κόστισαν δύο προκρίσεις ο Παναθηναϊκός. Η αλήθεια όμως είναι και ότι αν τα θυμηθεί κάποιος αναλυτικά, δεν είναι δύσκολο να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, καλά ή άσχημα, όπως αποκλείστηκε, θα μπορούσε και να έχει προκριθεί.Και σε τέτοια περίπτωση… να η σύγκριση. Δεν μπορείς να μην την κάνεις. Είναι… αναπόφευκτη, όπως λέγαμε. Και θα έβγαζε και ενδιαφέροντα πράγματα. Αν μη τι άλλο επειδή, τα είπαμε: η ιστορία δεν παίζει μπάλα, αλλά και το αίμα νερό δεν γίνεται, έτσι; Το αίμα νερό δε γίνεται…ΥΓ: Ειλικρινά, πιστεύω ότι αυτό το γαϊτανάκι επιστολών που εξακολουθεί και ανταλλάσσεται δημοσίως μεταξύ διαφόρων πλευρών του διοικητικού παζλ της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, έχει ξεπεράσει τα όρια της κόπωσης και σε τίποτε δεν βοηθά την υπόθεση «λύση» στο όλο ζήτημα.Μεταξύ δυσνόητων όρων, νομικών και οικονομικών (ενίοτε και… διπλωματικών), η ουσία χάνεται και αυτό που μένει είναι μια γεύση πικρή για όλους. Ειδικά όταν στο όλο σκηνικό υπεισέρχονται πλέον και αγενείς (καθώς επίσης και μάλλον τελείως αναίτιες) προσωπικές επιθέσεις προς την πλευρά ενός ΘΕΣΜΟΥ –εγώ δεν ασχολούμαι με το πρόσωπο- που οφείλει να είναι σεβαστός.Ο «Γόντικας» δεν είναι Γόντικας αυτόν τον καιρό. Είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ. Και είναι να απορεί κανείς εάν, μια επιστολή του μεγαλομετόχου που του διαβιβάζεται αρμοδίως μέσω δικηγορικού γραφείου και απευθύνεται στους άλλους μετόχους… ΔΕΝ πρέπει να μεταβιβαστεί από πλευράς του σ’ εκείνους. Ή, τέλος πάντων, πώς αυτό μπορεί να ερμηνευθεί ως «ραγιαδισμός» κάποιου είδους ή ως εν γένει επιλήψιμη συμπεριφορά.Διότι, ναι: στον έρωτα και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται. Αλλά δυστυχώς, η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο εν προκειμένω (κακός) χαμός, «έρωτα», μάλλον δεν αφορά. Και απ’ την άλλη, «πόλεμος» δεν θα έπρεπε να είναι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…