Στις 17 Οκτωβρίου ή… πιο νωρίς τα «σπουδαία»;

Το χθεσινό Δ.Σ. της ΠΑΕ ΠΑΟ δεν έβγαλε, όπως αναμενόταν κάτι. Έβγαλε ότι… θα βγάλει κάτι στη Γενική Συνέλευση των μετόχων. Και έτσι, η όλη ιστορία που τόσον καιρό έχει γίνει κάτι σαν σίριαλ, συνεχίζεται με… λίγο, μόνο, μειωμένο ενδιαφέρον. Κι αυτό εξαιτίας του Θανάση Γιαννακόπουλου που, καθώς όλοι γνωρίζουμε, δεν μασάει τα λόγια του. Και απ’ αυτά μάθαμε ότι κατά την άποψή του, τουλάχιστον, η πρόταση της Arboris Capital είναι «παραμύθι».Παρά ταύτα θα συζητηθεί το θέμα στις 17 του μηνός και τότε… βλέπουμε. Εν τω μεταξύ μπορεί να έχουμε δει και τι θα γίνει με τον πρίγκιπα. Διότι αν και το ρεπορτάζ δείχνει ότι το θέμα εξακολουθεί και συζητείται, η πιστοποίηση του γνησίου της υπογραφής του εκκρεμεί. Και όσο δεν υπάρχει αυτή, δεν θα υπάρξει και το ραντεβού. Κι αν δεν υπάρξει το ραντεβού, δεν υπάρχει και συμφωνία.Άλλωστε, είναι και το θέμα της εγγυητικής στη μέση που και αυτό είναι σοβαρό. Άρα… περιμένουμε, Όπως κάνουμε όλον αυτόν τον καιρό. Κρατώντας τις… σημειώσεις και τα κρατούμενά μας για τη γενική μας σούμα, όταν και όποτε…ΥΓ: Πολύ σπάνια έχει υπάρξει στον πλανήτη τα τελευταία χρόνια τέτοια παγκόσμια θλίψη όπως αυτή για τον θάνατο του Στιβ Τζομπς, συνιδρυτή της Apple και κεντρικής μορφής της παγκόσμιας βιομηχανίας της πληροφορικής για πάρα πολλά χρόνια.Μια χαρισματική προσωπικότητα που έφυγε πάρα πολύ νωρίς, μόλις στα 56 του (και αποδεικνύοντας με τραγικό τρόπο τη θνητότητα όλων μας, οσοδήποτε έξυπνων, πλούσιων ή ξεχωριστών…), ο Τζομπς υπήρξε ο άνθρωπος που τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να νικήσει και το παράδειγμά του είναι, γι’ αυτό, πολύ σπάνιο.Σε μια αχαρτογράφητη περιοχή (που φάνηκε και να «μονοπωλείται» πολύ νωρίς), όπως ήταν ο τομέας της πληροφορικής όταν η Apple χάραζε το δικό της δρόμο, ο Τζομπς είχε το σθένος να πιστέψει στο όραμά του και να το υπερασπιστεί με τόση αποτελεσματικότητα ώστε να σταθεί όρθιος και ισότιμος απέναντι σε γίγαντες. Και, έτσι, να γίνει κάτι σαν σύμβολο: ο άνθρωπος που, όπως ειπώθηκε χθες, η είδηση του θανάτου του έγινε άμεσα γνωστή μέσω εκατομμυρίων συσκευών που ο ίδιος εμπνεύστηκε και δημιούργησε…Εξίσου σπουδαίος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε την ασθένειά του: με θάρρος, κουράγιο και την υιοθέτηση μιας φιλοσοφίας που επίσης αποτελεί παράδειγμα και διδαχή: ο φόβος του θανάτου είναι πιο βαρύς δυνάστης από τον ίδιο το θάνατο. Αν τον αγνοήσεις –ή έστω, συμβιβαστείς μαζί του- και μέχρι την τελευταία σου πνοή μπορείς να είσαι δημιουργικός.Αποχαιρέτισε τον μάταιο τούτο κόσμο αφήνοντάς τον λίγο καλύτερο και λίγο πιο ενδιαφέροντα κι αυτό δεν μπορούν να το ισχυριστούν πολλοί. Κι αν μοιάζει περίεργο που, στις μέρες μας, είναι άνθρωποι της βιομηχανίας που ο θάνατός τους μπορεί να προκαλεί τέτοια συγκίνηση, δεν μπορεί να πει κανείς πολλά γι’ αυτό. O tempora, o mores. Το θέμα είναι εάν η συγκίνηση έχει ουσιαστικό λόγο να υπάρχει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει και παραέχει…