Τέλος καλό... απ' την αρχή!

Λέγαμε ήδη από προχθές ότι αν υπήρχε ένας μεγάλος κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό στην Ξάνθη, αυτός δεν ήταν η Ξάνθη αυτή καθαυτή (παρότι μια χαρά ομάδα διαθέτει, ειδικά από τη μέση και μπροστά...)

Ήταν η - αρκετά μεγάλη, με βάση την πραγματικότητα του τελευταίο μήνα - πιθανότητα να παρουσιαστεί ως σύνολο με αρκετά πολύ αξιόλογα μέρη, όχι όμως και αρκετά αξιόλογο ως ομάδα: ως άθροισμα μεγαλύτερο από τον ένα καθένα παίκτη της χωριστά.

Η... φούρια με

την οποία μπήκαν οι "πράσινοι" στο ματς, έδειξε ότι προετοιμασμένοι (ψυχολογικά) γι' αυτή τη δύσκολη αποστολή, ήταν. Και φάνηκε. Το πάθος, το πείσμα και η θέληση που έδειξαν στο πρώτο ημίχρονο ήταν σα βγαλμένα από εγχειρίδιο για το θέμα. Και ευτυχώς, αυτό άρκεσε για το 0-2.

Ακόμη... ευτυχέστερα, υπό πολύ πιο αντίξοες συνθήκες (αριθμητικής ισορροπίας, αλλά και αέρα!), ήρθε κι ο Κουίνσι και έκανε, μ΄ ένα υπέροχο, προσωπικό γκολ, το 0-3. Διότι αλλιώς, στο δεύτερο ημίχρονο ίσως αποδεικνυόταν με δραματικό τρόπο ότι όσο κι αν το πνεύμα είναι (και μπράβο του!) πρόθυμο μερικές φορές, η σαρξ, πολύ συχνά δεν δύναται να ακολουθήσει... Το τελικό 2-3, έτσι, ίσως και να αδικεί την Ξάνθη, που έκανε τουλάχιστον άλλες δύο κλασικές ευκαιρίες εκτός από τα δύο γκολ της, σίγουρα όμως δικαιώνει τον... Καπίνο!

Ούτε στα (συμπληρωμένα) 18 του ακόμη, ο "εξ ανάγκης" βασικός γκολκίπερ του Παναθηναϊκού έδειξε τέτοια στοιχεία ώστε η απόδοσή του να αποτελεί εξίσου μεγάλο χαμόγελο για τους φίλους της ομάδας όσο και το χθεσινό "διπλό" αυτό καθαυτό. Και το γεγονός αποτελεί σημαντικότατο εύσημο, αν μη τι άλλο επειδή... το διπλό αυτό καθαυτό (ήταν από πριν και, βέβαια και τώρα) είναι ήδη υπεραρκετό για τα πλατύτερα μέχρι στιγμής χαμόγελα από την αρχή της σεζόν, όπως έχει εξελιχθεί ευρωπαϊκά τουλάχιστον.

Διότι, τρεις βαθμοί, υπό αυτές τις συνθήκες, σε μια δύσκολη έδρα και την επομένη ενός... Σαββάτου όπως το χθεσινό, είναι σοβαρή υπόθεση, όπως κι αν το δει κανείς... Όπως κι αν το δει...