Το αντί-παράδειγμα του «Μαρακανάτσο»

Τα θετικά αποτελέσματα των λεγόμενων «μικρών» του ποδοσφαίρου μας απέναντι στους… μεγάλους, είναι δείγμα υγείας και όχι εφαλτήριο γκρίνιας.

Σαφώς και αποτελεί αυτοσκοπό για συλλόγους όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ακόμα κι η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ των προβλημάτων, να κατακτούν τίτλους. Είναι η

«τροφή» τους, η «αναπνοή» των οπαδών και μια από τις αιτίες που θεωρούνται οι «μεγάλοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν και κατά το ορθότερο σκεπτικό που έχουν σε τέτοια ζητήματα οι Άγγλοι αυτοί οι τέσσερις είναι μεγάλοι καθώς από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στην πρώτη κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος δεν υποβιβάστηκαν ποτέ. Κρατήστε τους Άγγλους, θα τους δούμε… παρακάτω!

Πάμε στα «φρέσκα κουλούρια» λοιπόν. Άντε κι αποκλείστηκε ο Παναθηναϊκός από τον Πανιώνιο στο Κύπελλο. Άντε κι αποκλείστηκε κι από τον Πανσερραϊκό ή τον Εργοτέλη, όπως έγινε πριν λίγα χρόνια, άντε κι η ΑΕΚ έχασε από τον ΟΦΗ, ο ΠΑΟΚ από τον Εργοτέλη κι ο Ολυμπιακός από τον Αστέρα Τρίπολης. Ε και; Δηλαδή οι άλλοι δεν παίζουν ποδόσφαιρο; Τι πρέπει να γίνει; Να έχουμε μαζικές αυτοκτονίες; Όπως στον τελικό του Μουντιάλ του 1950 στη Βραζιλία;

Θα ζούμε σε κάθε «γκέλα» ενός ισχυρού ένα νέο «Μαρακανάτσο»; Αν οι οπαδοί έχουν τη διάθεση να αυτοκτονήσουν, γιατί αυτό έκαναν τότε οι Βραζιλιάνοι, οι συνάδελφοι να αποσυρθούν, όπως έκανε τότε ο Άρι Μπαρόσο, και οι ομάδες να αλλάξουν χρώματα στις εμφανίσεις τους, όπως έκανε η «σελεσάο», τότε ναι. Να πέφτουμε… στα πατώματα όταν ένα αποτέλεσμα δεν θα είναι «φυσιολογικό»!

Με τον πανικό που μας πιάνει σε κάθε «γκέλα», με την κριτική που περνάει στο άκρο της απαξίωσης προς ρόστερ, πρόσωπα, καταστάσεις και συλλόγους γενικότερα και με τη συνολική συμπεριφορά του «οργανισμού» που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, κοντεύουμε να χάσουμε την ομορφιά του αθλήματος.

Μια ομορφιά που πρώτοι γεύτηκαν και συνεχίζουν να απολαμβάνουν οι Άγγλοι. Οι άνθρωποι που έχουν δει την Γεοβίλ να νικά 20 φορές επαγγελματικές ομάδες ενώ έπαιζε σε ερασιτεχνικό επίπεδο κι άλλες 16 την Όλντριχαμ να κάνει ακριβώς το ίδιο. Πόσες αυτοκτονίες και «κραυγές» άραγε υπήρξαν το 1992 στο Λονδίνο όταν η Ρέξαμ, 92η στη χώρα εκείνη τη σεζόν, πέταξε έξω από το κύπελλο την Άρσεναλ;

Προφανώς και η λογική του «Μαρακανάτσο», δεν αποτελεί και την ενδεδειγμένη για… βιολογικούς λόγους άλλωστε, είναι μακριά από τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά στάνταρ. Δεν υποστηρίζει κανείς πως πρέπει να λες «ε, δεν έγινε και τίποτα που αποκλείστηκα κι έχασα ένα κύπελλο», ή «σιγά, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα ‘Χ’ με την ουραγό της βαθμολογίας», όταν είσαι ομάδα πρωταθλητισμού. Μπορείς να βγάλεις όμως χρήσιμα συμπεράσματα, να χτυπήσεις «καμπανάκια» και να βελτιώσεις ανορθογραφίες και προβλήματα στην ομάδα σου. Να την κάνεις πιο σοβαρή, γιατί συνήθως οι ασόβαροι (σ.σ. Ολυμπιακός με Δόξα) είναι αυτοί που την πατάνε και δεύτεροι στη σειρά έρχονται οι κουρασμένοι (σ.σ. Παναθηναϊκός στη Νέα Σμύρνη), και να αποφύγεις τέτοιους σκοπέλους.

Σε καμία περίπτωση όμως, δεν έχουμε το δικαίωμα να ισοπεδώσουμε το ποδό