Το μπάσκετ είναι πιο ροκ από το πιάνο

Ξεκινώντας και για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας, θα πω ότι η Σλοβενία αποτελεί ένα υπόδειγμα χώρας σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Είναι το πλουσιότερο κράτος της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ οι έντονες αυστριακές καταβολές της, την έχουν αναγάγει σε ένα στολίδι, όχι μονάχα των Βαλκανιών αλλά και γενικότερα της Ευρώπης. Όλα αυτά τα στοιχεία όμως δεν παίζουν μπάσκετ.Οι Σλοβένοι διαθέτουν ονόματα, έχουν …χάρη αλλά όταν αντικρίζουν τα ελληνόπουλα, είναι αλήθεια πως κάτι τους πιάνει. Θέλετε να ΄ναι ζαλάδα; Προτιμάτε να είναι θολούρα; Ό, τι και να είναι φαίνεται και καθρεπτίζεται πάνω στο παρκέ. Άλλωστε στις τελευταίες διοργανώσεις τρέμουν τα πόδια τους στη θέα της γαλανόλευκης. Μια σημαίας χιλιοταλαιπωρημένης, μιας χώρας που ζει τον διασυρμό της, αλλά στο μπάσκετ εξακολουθεί να ορθώνει ΑΝΑΣΤΗΜΑ.Η Εθνική μας λοιπόν απέδειξε πως έχει πολλά να …πει ακόμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. «Λόγια» που τα καταλαβαίνουν οι πιο ψαγμένοι βλέποντας μια ομάδα 10ετίας. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ελλάδα, Σερβία και Λιθουανία μοιάζουν να έχουν τον καλύτερο μπασκετικό ορίζοντα. Με πιτσιρικάδες έτοιμους για μάχη (οι Σέρβοι είναι ένα βήμα πιο μπροστά) δίνουν τις παραστάσεις και στέλνουν τα μηνύματα τους στο Ευρωμπάσκετ.Θα επαναλάβω και ας γίνω κουραστικός. Η Ελλάδα μπορεί να μην μπει καν στην πρώτη οκτάδα, αν και δείχνει έτοιμη να το καταφέρει, ωστόσο ό, τι και αν γίνει μας έχει γεμίσει αισιοδοξία. Δεν θα σταθώ στα τρίποντα των Ζήση και Φώτση, αλλά στη μελωδία της Εθνικής ομάδας λίγο πριν ξεκινήσει ακόμη ένα …τραυματισμένο Πρωτάθλημα, το ελληνικό μπάσκετ βροντοφωνάζει για το παρόν και το μέλλον του και οι αρμόδιοι πρέπει να ακούσουν αυτές τις …κασέτες, όσο υπάρχει ακόμη σφυγμός.Για τον Ηλία Ζούρο δεν θέλω να μακρηγορήσουμε. Είναι ένας δουλευταράς που ζει για το μπάσκετ. Χρόνια τώρα όποιος τον γνωρίζει ήξερε τι μπορεί να προσφέρει. Σίγουρα είναι ένας προπονητής που δεν του έχει χαριστεί τίποτε. Έχει φάει τις …πατσαβούρες του, έχει αδικηθεί, έχει «ματώσει», αλλά αποδεικνύει κάθε μέρα πως πλέον ήρθε η ΩΡΑ του. Αρκεί να τον αφήσουν να δουλέψει, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να παράγει μπασκετικό έργο και να δημιουργήσει, πέραν του να διαχειριστεί όπως συνηθίζουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές.Για να κλείσουμε με τους αγαπημένους μας Σλοβένους, θα λέγαμε πως παραείναι καλόπαιδα για το άθλημα, ενώ ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς μοιάζει απίθανο να καταφέρει να τους αφυπνίσει. Εξάλλου τα χρόνια πέρασαν και ο «Μπόζα» μεσουρανούσε προ 15ετιας. Το σύγχρονο μπάσκετ όπως και να το κάνουμε είναι πιο ροκ από το πιάνο.