Το δύσκολο δεν είναι οι μεταγραφές αλλά οι… άνθρωποι

Στον Παναθηναϊκό δύσκολα ευδοκιμούν οι αλήθειες. Φτιάξαμε ολόκληρες γενιές που τους αρέσει και προτιμάνε τα λόγια και τα φούμαρα, ακόμα και όταν ξέρει ότι είναι τέτοια. Λίγο πολύ μοιάζει η κατάσταση με αυτή που ζούσαμε στην Ελλάδα τόσα χρόνια. Θυμάμαι σαν τώρα, να πηγαίνουμε στο εξωτερικό και μιλάω για σοβαρές χώρες και να κάνουμε πλάκα κορϊδεύοντάς της, όταν μετά τις έντεκα το βράδυ δεν βλέπαμε κίνηση και πολλές φορές δυσκολευόμασταν να βρούμε και να φάμε.

Καμαρώναμε μάλιστα, γιατί την ίδια ώρα στην Ελλάδα,

στην παραλιακή που οδηγούσε στις πίστες της παραλίας, υπήρχε μποτιλιάρισμα και ζωή μέχρι τα ξημερώματα. Βέβαια μια ματιά τώρα στην παραλιακή καθημερινή και κατά τις μία ή δύο μετά τα μεσάνυχτα, όχι μποτιλιάρισμα σε ώρα αιχμής δεν σου θυμίζει, αλλά… πίστα για κόντρες και σούζες με τις μηχανές όπως γινόταν κάποτε στην Ποσειδώνος. Αεροπλάνο μπορεί να προσγειωθεί και όλοι κοιτάμε με μελαγχολία και αναθεματίζουμε την κρίση.

Λίγο πολύ τις ίδιες καταστάσεις βιώνουμε στον Παναθηναϊκό. Και κουβεντιάζουμε επίσης στον Παναθηναίκό. Με την διαφορά ότι στην μεν Ελλάδα, έστω και βίαια και οδυνηρά, το… πάσης φύσεως κούρεμα έχει προσγειώσει σε άλλα επίπεδα τις κουβέντες και τις αγωνίες μας, ενώ στον Παναθηναϊκό κανείς δεν λέει να βάλει μυαλό απ’ όσα έζησε και απ’ όσα ζει.

Παρακολουθώ με λίγα λόγια, μια απίστευτη κουβέντα που έχει ξεκινήσει ήδη, σε σχέση με τις πιθανές μεταγραφές ή μεταγραφάρες που θα κάνει ο πρίγκιπας όταν έρθει. Έχει αρχίσει μάλιστα και ο σχετικός διάλογος και οι αντιπαραθέσεις. Σικαμπάλα, Παπαταθόπουλος και Τζαβέλας ή παικταράδες που θα πάμε όλοι στο αεροδρόμιο να υποδεχτούμε.
Κι από κοντά και ανάλογα με το ποιόν θεωρεί ότι είναι ο καθένας, τα σχετικά… επιχειρήματα. Ή για να είμαστε και πιο ακριβείς στην περιγραφή μας, τα επιχειρήματα… τρομάρα μας.

Δεν ξέρω αν συνειδητοποιεί κανένας, την απίστευτη γραφικότητα της σχετικής συζήτησης. Δεν γίνονται δηλαδή αυτά τα πράγματα. Σε ένα Παναθηναϊκό που βρίσκεται μια ανάσα από την χρεοκοπία, σε ένα Παναθηναϊκό που ακόμα κανείς δεν ξέρει την επόμενη μέρα με σαφήνεια και καθαρότητα, ξεκινήσαμε ήδη να μαλώνουμε, για το τι σόι παίχτες θα φέρει, αν έρθει, όταν θα έρθει και όπως θα έρθει ο… πρίγκιπας.

Δεν ξέρω ποιος αλλοίωσε έτσι τα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας. Δεν ξέρω ποιος έχει εμφυτεύσει αυτό το απίστευτο τσιπ παραλογισμού και αμπαλοσύνης στο κεφάλι μας, αλλά ειλικρινά ως που μπορεί να φτάσει αυτή η υστερία;

Πόσο ακόμα δηλαδή θα υποβάλλουμε τον εαυτό μας και το σωματείο, σ’ αυτόν τον πρωτοφανή διαγωνισμό σαχλαμάρας και προσβολής της νοημοσύνης μας;
Που να το πούμε δηλαδή αυτό και να μας πιστέψουν;

Σε ποια χώρα, σε ποιόν νορμάλ άνθρωπο στον πλανήτη;

Ότι δηλαδή στην σημερινή Ελλάδα, είναι μια ομάδα η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτό που συζητάνε οι περισσότεροι σ’ αυτοί, είναι τι σόϊ μεταγραφές θα κάνει και πόσο θα κοστίζουν, όταν, αν και όποτε έρθει ένας νέος επενδυτής που φάνηκε στον ορίζοντα.

Όχι πέστε