Το λογικό κέντρο έκανε την διαφορά

Είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι αφήνει το τελικό 2-3 να φανεί, η νίκη του Παναθηναϊκού στην Ξάνθη. Κι όχι γιατί την πέτυχε παίζοντας και σ’ αυτό το παιχνίδι με δέκα παίκτες στο μεγαλύτερο διάστημά του.

Αλλά είναι γιατί πραγματικά χρειάστηκε να ξεπεράσει ένα απίθανο διαιτητή, ο οποίος αλλοίωσε πεντακάθαρα τις –αριθμητικές τουλάχιστον- ισορροπίες του αγώνα.Κι αν ξεκινάω απ’ αυτό, είναι ακριβώς γιατί μου δίνει το δικαίωμα να ξεκινήσω

απ’ αυτό, το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ψάχνω δηλαδή δικαιολογίες και τα σχετικά. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε και κέρδισε δίκαια, πεντακάθαρα και με καλή σχετικά απόδοση στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού.

Αλλά αυτά που έκανε όμως ο διαιτητής Παπάς, δεν υπάρχουν στον χάρτη. Ειδικά στην φάση της αποβολής του Βιτόλο, δεν γίνεται να έχει δει κίτρινη κάρτα στην ενέργεια του Βιτόλο και να μην έχει βγάλει κόκκινη στην εν ψυχρώ κλωτσιά εκτός φάσης του Σταθάκη. Εδώ δεν πρόκειται για λάθος, ή για κάτι που εκτίμησε έτσι ή αλλιώς ο διαιτητής.

Εδώ πρόκειται για κάτι που έγινε μπροστά στα μάτια του και απλά ο άνθρωπος αρνήθηκε ή να το δει ή να κάνει αυτό που πρέπει και επιβάλλουν οι κανονισμοί.Τώρα, το γιατί το έκανε, απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Είναι δικό του θέμα, αλλά και της επιτροπής διαιτησίας για τα περαιτέρω.

Από κει και πέρα στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι της ιστορίας.

Το παιχνίδι το κέρδισε ο Φέρέϊρα. Χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Και το κέρδισε για ένα και μόνο λόγο. Γιατί αποφάσισε να ξεκινήσει με την ενδεκάδα που λογικά και ποδοσφαιρικά είχε το προβάδισμα με δεδομένες τις ιδιομορφίες του αγώνα αλλά και της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού γι’ αυτόν. Και όχι με την ενδεκάδα που… υποδείκνυαν μια βδομάδα τώρα τα… ρεπορτάζ και οι «πληροφορίες» από την Παιανία.

Με λίγα λόγια; Για πρώτη ίσως φορά, τουλάχιστον φέτος, ο Φερέϊρα ξεκίνησε με ένα κέντρο, που αν μη τι άλλο έτρεχε και πολεμούσε μέσα στο γήπεδο.

Βιτόλο, Σιμάο και Ζέκα πήραν με το ξεκίνημα του παιχνιδιού τα ηνία στην μεσαία γραμμή. Έκοβαν, δεν άφησαν την Ξάνθη ούτε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να πλησιάσει την περιοχή του Παναθηναϊκού, ενώ ταυτόχρονα έδιναν την δυνατότητα σε Λέτο, Κουίνσι και Κλέϊτον, να δοκιμάζουν τους συνδυασμούς και τις ατομικές ενέργειές τους, χωρίς τον φόβο από την μια ότι αν χάσουν την μπάλα… χάθηκε και κυρίως χωρίς στήριξη και υποστήριξη από τα χαφ πίσω τους.

Ταυτόχρονα και με δεδομένη την εξαφάνιση του Μαρσελίνιο όσο έπαιζε ο Βύντρα, ακριβώς επειδή τα χαφ λειτουργούσαν σωστά, τα στόπερ και ειδικά ο Σαριέγκι, έβγαιναν πολύ ψηλά για το πρώτο μαρκάρισμα, ακριβώς επειδή και αυτοί είχαν την σιγουριά της βοήθειας των χαφ.

Έτσι στο διάστημα αυτό ο Παναθηναϊκός όχι απλά είχε μεταφέρει το παιχνίδι από το κέντρο σχεδόν του γηπέδου και μπροστά, αλλά πάνω απ’ όλα είχε συνέχεια την μπάλα και τις φάσεις στα πόδια του, φτάνοντας έτσι φυσιολογικά στα δύο γκολ που έβαλαν τα θεμέλια για την νίκη.

Όποιος δεν είδε αυτή την εντελώς διαφορετική σε σχέση με άλλα παιχνίδια, συμπεριφορά των χαφ και