Το μετάλλιο απάντηση στην αδιαφορία

Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά στο ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών στο Ευρωπαϊκό της Ολλανδίας ήταν λιγότερα τα συγχαρητήρια που εισέπραξαν τα κορίτσια μας από την Πολιτεία, σε σχέση με τον... πανικό που είχε γίνει όταν ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο παγκόσμιο της Σαγκάης.

Δεν ξέρω αν φταίει το... χρώμα του μεταλλίου ή η παρουσία της τρόικας στην Αθήνα και οι πυρετώδεις διαπραγματεύσεις για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που δεν αφήνουν τον Παπαδήμο

και τους υπόλοιπους να ασχοληθούν με τα αθλητικά δρώμενα, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε ολυμπιακή χρονιά. Βέβαια, το καλύτερο ερώτημα θα ήταν αν γνωρίζει η Πολιτεία ότι σε λίγους μήνες στην πρωτεύουσα της Αγγλίας θα φιλοξενηθεί η κορυφαία αθλητική διοργάνωση της χρονιάς.

Στο εξωτερικό ήδη έχουν αρχίσει κάποια δημοσιεύματα που μιλούν για την... κατάντια του ελληνικού αθλητισμού στις δύσκολες συνθήκες που βιώνει η χώρα μας. Δυστυχώς, όμως για την Πολιτεία αυτά είναι ψιλά γράμματα, που συνεχίζει να βλέπει τον αθλητισμό ως... αναγκαίο κακό, κάτω από τις σημερινές συνθήκες.

Όλοι οι αθλητές που διακρίθηκαν έχουν χορτάσει από τις υποσχέσεις της Πολιτείας και χρειάζονται στήριξη κι όχι κοροΐδια για να μπορούν να συνεχίσουν. Κανείς δεν είπε ότι έπρεπε να συνεχιστούν οι αλόγιστες σπατάλες που γίνονταν στον αθλητισμό την εποχή των Ολυμπιακών του 2004, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο, στην πλήρη αδιαφορία και στις άθλιες συνθήκες που κυριαρχούν σήμερα και κάτω από τις οποίες γυμνάζονται οι αθλητές μας.

Πραγματικά, χάρηκα που οι πολίστριές μας κατά την άφιξή τους την Κυριακή (29/1) στην Ελλάδα δεν είπαν ούτε κουβέντα για την Πολιτεία. Απλώς αναφέρθηκαν στους στόχους τους, που είναι φυσικά η πρόκρισή τους στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ούτε λέξη για τα χρωστούμενα πριμ και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Άλλωστε έχουν μάθει να ζουν με αυτά...