Το «Πολυτεχνείο» πέθανε… Το… Πολυνομοσχέδιο Σαρκο-ζει!

Επειδή από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, το 1973 έχω προσωπικές μνήμες (εννιά χρονών ήμουν ήδη και το σπίτι μας ήταν σε ίση απόσταση από το ίδρυμα και τη… Λεωφόρο), για αρκετά χρόνια η γιορτή αυτή είχε μια ξεχωριστή σημασία για μένα. Όχι πολλά όμως. Άλλα εννιά, δέκα το πολύ. Μέχρι που μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Και κατάλαβα ακριβώς και από προσωπική εμπειρία τι ακριβώς παιζόταν ήδη από τότε με την όλη υπόθεση…

Αυτό που παιζόταν, το αντιλαμβάνονται όλοι σήμερα: τον αγώνα χιλιάδων, όχι απαραιτήτως ταυτόσημων ιδεολογικά ανθρώπων, τον καπηλεύτηκαν μερικές εκατοντάδες κοινού προσανατολισμού: του…

«τρίτου δρόμου» για το σοσιαλισμό. Για να το κάνουν αυτό, εξ ορισμού ήταν οι πιο πεινασμένοι για εξουσία, μάλλον οι λιγότερο φιλότιμοι και σίγουρα οι πλέον… αδογμάτιστης ηθικής –διότι η μέγιστη πράξη ηρωισμού είναι να μην καυχηθείς ποτέ γι’ αυτήν (πόσο μάλλον να κοιτάξεις να την εξαργυρώσεις κιόλας, αφού την κάνεις βούκινο με κάθε τρόπο).

Τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία –αφού πρώτα, όμως, έγιναν προπαγάνδα. Λόγω της προπαγάνδας αυτής, ακόμη τη «γιορτάζουμε» αυτή τη μέρα, παρότι εδώ και χρόνια, για τους Νεοέλληνες (και πολύ περισσότερο τους νέους Νεοέλληνες) ό,τι στ’ αλήθεια αντιπροσώπευε το «Πολυτεχνείο» έχει τόση σχέση με αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα, όση σχέση θα είχε η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη με κάποια κολεξιόν με φτερά του Κωστέτσου.

Σ’ αυτό το ατέλειωτο, κακόγουστο ριάλιτι μέσα στο οποίο ζούμε όλοι εδώ και 30 χρόνια, ένα κακέκτυπο του «Τρούμαν Σόου» (και όχι μόνο επειδή δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση του Εντ Χάρις με το Παπα-σόι…), το «Πολυτεχνείο» γιορτάζεται απλώς για να συντηρείται όποιο ψήγμα προπαγάνδας παραμένει σφηνωμένο στο μυαλό του κόσμου και ίσως (λέω: ίσως) για να καθησυχάζονται οι σοσιαλιστικές τύψεις όσων… σοσιαλΗστών κολύμπησαν, εξ αιτίας και αφορμής εκείνης της εξέγερσης, στο τάλαρο, υπονομεύοντας έτσι και τον τόπο για δεκαετίες…

Διότι, βλέπετε, πώς γίνεται πειστικός ένας βολεμένος «αγωνιστής»; Μα… βολεύοντας όσους περισσότερους επίδοξους επικριτές του μπορεί (συναγωνιστές ή μη). Ποια πατρίδα; Ποιο όραμα; Ποιο νοιάξιμο ακόμη και για το γεγονός ότι το Πολυτεχνείο του ’70 ήταν, τουλάχιστον, ως Σχολή, μέσα στις 10 καλύτερες του κόσμου και σήμερα πρέπει να είναι 100ή; Λαϊκισμός, δαιμονοποίηση, στεγανά, μισαλλοδοξία, «αλάθητο», αδιαλλαξία, βόλεμα, ρουσφέτι, διαπλοκή, καταστροφή της γλώσσας, μπουρδελοποίηση των σχολείων, μίζα, ρεμούλα, ωχαδερφισμός… Και… διορισμοί!

ΕΤΣΙ αντιλήφθηκε το «Πολυτεχνείο» ο θλιβερός εσμός των ζιβάγκο, της γενειάδας, της ουισκάρας και των «δώρων στον εαυτό μας» που ανέλαβε να εκφράσει σε πολιτικές το «Πολυτεχνείο» -και γαλούχησε, έτσι κι ένα αντίπαλο δέος αντιστοίχως προβληματικής λογικής ΚΑΙ, από πάνω, χωρίς και κάποιο ένδοξο «αγωνιστικό» παρελθόν να καπηλευτεί και να κομπορρημονήσει γι’ αυτό και να αποκτήσει άλλοθι...

Γι’ αυτό και από το «Πολυτεχνείο» φτάσαμε σήμερα στο… Πολυνομοσχέδιο! Κι από το σύνθημα «Το Πολυτεχνείο ζει», στο σύνθημα «Το Πολυτεχνείο… Σαρκοζεί» που είδα χ