Αυτή τη φορά δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας

Μία εβδομάδα πριν από τις κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολίτευσης, και όσοι ακόμα απέμειναν να χρησιμοποιούν τη λογική ως εργαλείο σκέψης και ψύχραιμης ανάλυσης εναποθέτουν πλέον τις ελπίδες τους στον Ολάντ. Στον Γάλλο υποψήφιο πρόεδρο που υπόσχεται να αλλάξει τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης μέσα στους κόλπους της Ε.Ε. προκειμένου να δοθούν ευκαιρίες ανάκαμψης μέσω της ανάπτυξης. Ελπίζουν δηλαδή στον εξωτερικό παράγοντα, καθώς στο εσωτερικό τα 32 κόμματα που παίρνουν μέρος στις εκλογές είναι σαφές ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι πού πάει το πράγμα και για άλλη μια φορά επιδίδονται σε παραφουσκωμένες υποσχεσιολογίες και ανέξοδες διαπιστώσεις, για τις οποίες φυσικά δεν τα έχουμε ανάγκη μια και ξέρουμε πολύ καλά τι μας έχει βρει. Μπορεί όμως ένας Ολάντ -εάν και εφόσον εκλεγεί- να αλλάξει τα πράγματα και να μας δώσει κάποιες ανάσες; Καλύτερα να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Κι αυτό γιατί η Γαλλία υπερεκτιμά εαυτόν και δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θα ήθελε, ο δε λεγόμενος γαλλογερμανικός άξονας είναι ετεροβαρής υπέρ της Γερμανίας. Ούτε το γεγονός της υποβάθμισης της Ολλανδίας σώνει και καλά αλλάζει τους συσχετισμούς του ισχυρού Βορρά με τον αδύναμο Νότο.