Ευχαριστούμε, κύριε Σμαραγδή

Ναι, δεν ήταν η πιο άρτια ταινία. Σαφώς ο Σμαραγδής προχώρησε σε μια σειρά υπερβολών και οι ερμηνείες πέραν του Γερμανού Σεμπάστιαν Κοχ ήταν κατώτερες του αναμενομένου. Να το πάω και πιο πέρα; Προσωπικά γέλασα και με τις ερμηνείες Παπακαλιάτη και Λαζόπουλου, με το σύντομο πέρασμα του Σόμερ σε στυλ Νικηταρά ή με το άσχημο ντουμπλάζ στους Γιάννη Βούρο και τους άλλους Ελληνες ηθοποιούς. Εχοντας εν μέρει σπουδές και στον κινηματογράφο και το θέατρο σας λέω και κάτι παραπάνω: η ταινία «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» δεν θα μπορούσε να συμπεριληφθεί καν στις μεγάλες ευρωπαϊκές ιστορικές παραγωγές, ούτε φυσικά θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Ταρκόφσκι, τον Γκοντάρ, τον Κοστουρίτσα, τον Βέντερς, ακόμα και τον δικό μας Αγγελόπουλο.
Ομως η ταινία αυτή άνετα μπορεί να συμπεριληφθεί στις καρδιές μας.