Μια Eurovision με γέμιση από αθλητισμό

Εως το 1972 στο Μόναχο, οπότε είχα τη χαρά να τους παρακολουθήσω, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα αθλητικό γεγονός. Η επίθεση του «Μαύρου Σεπτέμβρη» δεν σκότωσε μόνο 11 Ισραηλινούς αθλητές, αλλά και την αθωότητα των Αγώνων. 

Στο Μόντρεαλ το 1976 για πρώτη φορά το Ολυμπιακό Χωριό από ένα «σχολείο» με μάντρα, που οι

αθλητές την καβάλαγαν για να βρεθούν στα δωμάτια των αθλητριών, έγινε φρούριο που η μάντρα δεν «προστάτευε» πλέον τα κορίτσια αλλά όλους μαζί από τους τρομοκράτες. 

Το ’80 στη Μόσχα και το ’84 στο Λος Αντζελες οι Αγώνες έγιναν μέσο προπαγάνδας, το ’88 στην Κορέα μέσο προβολής της κορεάτικης βιομηχανίας και από το 1992 στη Βαρκελώνη όλο και περισσότερο εξελίχθηκαν σε μια πανάκριβη τηλεοπτική παραγωγή που οι αθλητές έπρεπε να είναι σαν μοντέλα και να χαμογελάνε μονίμως, ενώ τα βαριά αθλήματα με τους χοντρούς, τους κακούς και τους άσχημους εξορίζονταν στο πυρ το εξώτερον ή, για να το πούμε τηλεοπτικά, έξω από τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης.