Ο Γιώργος Κιμούλης και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων

Δεν ξέρω πόσο άνετα μπορεί να νιώθει κανείς σε ένα τοπίο που έχει μοιραστεί ανάμεσα σε καλούς και κακούς, σε οπαδούς της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής ευταξίας. Σε αυτούς που γίνονται καλοί και αγαθοί επειδή υποστηρίζουν το Μνημόνιο και στους αντίπαλους οι οποίοι, κατά τη γνώμη τους, απλώς φιλοσοφούν μετ’ευτελίας.

Ή το αντίθετο: σε όλους όσοι αρκεί να σηκώσουν μια κόκκινη παντιέρα απέναντι στο «καθεστώς της πλουσιοκρατίας», να αφήσουν τα μαλλιά τους λίγο λερά και να πάρουν ένα δύσθυμο ύφος για να θεωρηθούν αυτόχρημα από τους αντιμνημονιακούς περίοπτοι καλλιτέχνες. Προσωπικά με σοκάρει η αυτόχρημα σύνδεση του καλλιτέχνη με τις πολιτικές απόψεις του και η αξιολόγηση του με βάση τα μνημονιακά ή αντιμνημονιακά του αισθήματα. Από πότε η καλλιτεχνική φρόνηση έχει ανάγκη από πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;