06-09-2015

Είναι Κυριακή, άργησα πάλι, θα πάρω ένα καφέ για τον δρόμο και θα ξεκινήσω. Έχουν περάσει δυο χρόνια από την τελευταία φορά που ανέβηκα για εσένα στην Αθήνα. Από τότε σε έβλεπα από μακριά και μια δυο φορές που ήρθες κοντά στη Πάτρα για να παίξεις.

Ξεκίνησα, έχω δυο ώρες ακόμα μπροστά μου για να έρθω πάλι κοντά σου. Σου είχα πει πριν από πολύ καιρό ότι "μόνη ξανά δε θα σε αφήσω" όμως δεν άντεχα να σε βλέπω να δίνεις λίγη από την λάμψη σου σε ομάδες γειτονιάς.

Όσο οδηγώ θυμάμαι. Θυμάμαι όλες τις βόλτες που έκανα για εσένα. Θυμάμαι πόσες χαρές, πόσες πίκρες. Θυμάμαι που όταν έφτανα αθήνα και έβρισκα τα "αδέρφια" , τους άλλους άρρωστους που μοιραζόμασταν την ίδια τρέλα. Προσπαθώ να θυμηθώ την πιο χαρούμενη στιγμή. Δε μπορώ... Η πρώτη φορά στη Φιλαδέλφεια; Το γκόλ στη Μίλαν; Η πρώτη φορά με τα χέρια του Άγη; Δε μπορώ. Ξαφνικά συννεφιάζω. Θυμάμαι το '13. Θυμάμαι όλα τα πικρά ταξίδια μου. Θυμάμαι να λέω στους δικούς μου "Ναι πάλι Α.Ε.Κ. πάω, αυτό μπορώ να κάνω για την βοηθήσω και αυτό θα κάνω". Θυμάμαι να σε βλέπω να γονατίζεις με το βάρος των προβλημάτων σου και εγώ να μην μπορώ να σε πάρω στις πλάτες μου. Θυμάμαι να χάνεις το τελευταίο ματς στο ΟΑΚΑ και να προσπαθώ να μην κλάψω με όσα γίνονταν, με ποιόν έπαιζες αλήθεια εκείνη την αγωνιστική;. Τώρα θυμάμαι και πόσο με πόνεσες εκείνον τον Απρίλη. Πόσο έψαχνα να βρω κάτι να εκλογικεύσω την πίκρα μου. Θυμάμαι να μην βρίσκω τίποτα, θυμάμαι μόνο να λέω "δε μπορεί, δε το ζω".

Στου δρόμου τα μισά είμαι πλέον. Πέρασαν δυο χρόνια, δυο δύσκολα χρόνια. Υποκρίθηκα ότι δε με νοιάζει πολύ αλλά πάντα ήσουν στο μυαλό μου. Το έπαιξα ψύχραιμος και υπεράνω αλλά εσύ ήξερες καλά πόσο πονάω. Ευτυχώς τελείωσε, ευτυχώς γυρίσαμε. Πιο δυνατοί άραγε; Δε ξέρω. Και φέτος θα είναι δύσκολα λένε. Ε και; Πάντα δύσκολα ήταν γι αυτό και ήταν πιο ωραία. Σε λίγο θα είμαι εκεί, θα είμαι πάλι μαζί σου. Με τους ίδιους άρρωστους αδερφούς μου. Θέλω να τραγουδήσω για εσένα πάλι σήμερα, θέλω πάλι να σου πω πόσο πολύ σε αγαπάω. Θέλω πάλι να νιώσω την ίδια ανατριχίλα όταν θα μπαίνεις "εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια....".

Έφτασα! Κόσμο βλέπω, χαμόγελα. Νιώθω και πάλι την ίδια χαρά. Μυρίζω τις ίδιες μυρωδιές. Φοράω πάλι τα κιτρινόμαυρα μου. Βλέπω πάλι τα άρρωστα αδέρφια μου, γελάμε συνωμοτικά σα παιδιά που βρήκαν πάλι το χαμένο παιχνίδι τους. Βλέπω και άλλους γνωστούς, ακούω πάλι υψηλές αναλύσεις για τον σχεδιασμό της ομάδας. Δε με αγγίζει τίποτα, δε με νοιάζει τίποτα, με νοιάζει μόνο ότι είμαι πάλι κοντά σου. Βλέπω και πιτσιρίκια όμως. Πως είναι δυνατόν να κάνεις παιδάκια να σε ερωτευτούν στη χειρότερη στιγμή σου; Τι ρωτάω όμως, αφού ξέρω... Είναι διαφορετικό να είσαι Α.Ε.Κ. γιατί είσαι ιδέα και οι ιδέες δε πεθαίνουν.

Αιώνια ερωτευμένος,

Γιάννης Παυλόπουλος