Ένας Έλληνας... στο Νέο Κόσμο

17 Ιουνίου 1527

Το καράβι μας πριν λίγο σάλπαρε από το λιμάνι του Σαν Λουκάρ ντε Μπαρεμέδα. Η μέρα όπως όλες οι μέρες του καλοκαιριού στην Ισπανία, είναι ζεστή. Μαζί με τους φίλους που έχουν μαζευτεί στον τόκο μάς αποχαιρετά και ο ήλιος που χάνεται στο γαλήνιο και φλογισμένο ορίζοντα. Ο ίδιος ο καπετάνιος, ο Αδελαντάδος Ντον Παμφίλιο ντε Ναρβαέθ διάλεξε αυτή την ώρα αναχώρησης γιατί όπως μας είπε τον γαλήνευε να βλέπει τον ήλιο να πηγαίνει για ύπνο και τα γλαρόνια να βουτούν στα νερά που γυαλίζουν. Το θεωρούσε

Ξεκινήσαμε για το μεγάλο ταξίδι. Ο βασιλιάς της Ισπανίας, Κάρολος Κουΐντος ανέθεσε στον Αδελαντάδο να κατακτήσει και να διοικήσει της επαρχίες μεταξύ του ποταμού Πάλμας. Όταν άκουσα πριν από 30 περίπου χρόνια ότι ο Κολόμβος ανακάλυψε μια μακρινή γη πέρα από τον Ατλαντικό, όπως όλοι έτσι και εγώ πίστεψα ότι βρήκε τις Ινδίες. Όμως τώρα μόνο αυτός δεν είναι ο προορισμός μας...

Εγώ είμαι ο Θεόδωρος. Με την Ισπανία δεν έχω καμία σχέση, μόνο ερωτική. Έφυγα από την πατρίδα μου την Κρήτη με ένα μπόγο. Οι συγχωριανοί μου με είπαν τυχοδιώκτη. Εγώ με φανταζόμουν ταξιδευτή. Και να 'μαι τώρα σε ένα πλοίο πάνω έτοιμος για ένα ταξίδι που δεν ξέρω που θα με βγάλει. Ναι, είμαι πραγματικός ταξιδευτής.

22 Αυγούστου 1527

Έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες απ' όταν αφήσαμε πίσω μας το λιμάνι του Σαν Λουκάρ. Όλο αυτό τον καιρό το μόνο που βλέπουμε είναι θάλασσα. Απέραντη γαλάζια θάλασσα που σου ζαλίζει το μάτι και σου μαγεύει την καρδιά. Μα υπήρξαν και φουρτούνες που τράνταξαν το καράβι σαν καρυδότσουφλο. Ήμαστε όμως όλοι εκεί και με θάρρος και αποφασιστικότητα σώσαμε το καράβι μας και τις ζωές μας.

14 Απριλίου 1528

Στεριά! Μετά από τόσους μήνες είδαμε στεριά! Ένα τοπίο μαγικό. Μοιάζει με όσα μας έλεγε ο παπα-Μιχάλης στην εκκλησία για τον Κήπο της Εδέμ και τον Παράδεισο. Δέντρα πανύψηλα και καταπράσινα, νερά τόσο κρυστάλλινα που ντρέπεσαι να τ' ακουμπήσεις. Και κάτι ζωάκια μικρά να πηδούν γύρω σου με χέρια και πόδια και μουσούδα έξυπνη σαν ανθρώπου. Ο Αλβάρ Νούνιεθ ο αγελαδοκέφαλος, ο ταμίας μας και χρονικογράφος μας, δεν προλάβαινε να καταγράφει όσα έβλεπε. Και με τι λόγια να τα περιγράψεις όλα αυτά!

27 Νοεμβρίου 1528

Καλά λέγανε οι γέροι του χωριού, ότι η ηρεμία είναι ύπουλη. Μέσα σε μια στιγμή, ο παράδεισος μετατράπηκε σε κόλαση. Ενώ είχαμε ξανοιχτεί πάλι στη θάλασσα, τα σύννεφα μαζεύτηκαν σαν κοράκια πάνω απ' τα κεφάλια μας. Ο άνεμος άρχισε να μπαίνει από κάθε φυράδα του σκαριού μας. Και τότε άρχισε. Μια καταιγίδα που τα μάτια μου τόσα χρόνια δεν είχαν ξαναδεί! Τι ήταν αυτό μας έστειλες Αϊ-Νικόλα μου;

Το καράβι να χορεύει στα νερά σαν να είχε μπει ο διάολος μέσα του κι εμείς απάνω του προσπαθούσαμε να μην βουτήξουμε στη θάλασσα και μας καταπιεί το άγριο κτήνος. Άλλοι με προσευχές κι άλλοι με ξόρκια προσπαθούσαν να σωθούν. Ο Ναρβαέθ ακόμα και με χαστούκια, όταν χρειαζόταν, συνέφερε έναν έναν τους άντρες που είχαν πάθει παράκρουση και τους έβαλε τον καθένα στο πόστο το