Ένας μύθος στο «Ναό»

Μια μέρα σαν σήμερα ένας «Ναός» υποδέχθηκε έναν θρύλο. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1981 ο μεγάλος Ρόρι Γκάλαχερ ήρθε στην Ελλάδα για να παίξει στο σπίτι της ΑΕΚ στην πρώτη μεγάλη ροκ συναυλία στη χώρα μας και ίσως την πιο επεισοδιακή που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Τα νέα για το «ιστορικό» γεγονός είχαν κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, τα φλιπεράκια, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το όνομα του Ρόρι γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, παντού. ... Ο Ιρλανδός είχε καταφέρει κάτι σπάνιο. Ήταν αποδεκτός από όλες τις «φυλές» που υπήρχαν τότε. Πανκιά, μεταλάδες, μοϊκάνια, φρικιά, όλοι παραδέχονταν πως ήταν αυθεντικός και μοναδικός. Το ότι το γήπεδο ήταν κατάμεστο (πάνω από 40.000) ήταν λοιπόν λογικό. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Η λέξη «αλλαγή» κυριαρχούσε με τον Ανδρέα Παπανδρέου να θεωρείται βέβαιος νικητής και την κυβέρνηση, Ράλλη της Νέας Δημοκρατίας να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Το κλίμα ήταν λοιπόν ήδη τεταμένο και η χώρα ακόμα δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί το ροκ κίνημα Η βραδιά ήταν ζεστή και λίγο μετά τις εννέα ο Ρόρι ανέβηκε στη σκηνή. Μαζί του ο Τζέρι ΜακΑβόι (μπάσο) και ο Μπρένταν Ο'Νιλ (ντραμς). Από τις πρώτες νότες το κοινό εκστασιάστηκε και πολλοί ήταν αυτοί που ανέβηκαν στη σκηνή προσπαθώντας να αγγίξουν τον... θρύλο της ροκ. Οι άνθρωποι που είχαν επωμιστεί το δύσκολο έργο να προστατεύσουν τον Ρόρι έδιναν πραγματικό αγώνα. Ενώ μέσα στο γήπεδο ο Ρόρι μάγευε, έξω από αυτό είχαν αρχίσει σοβαρά επεισόδια. Κόσμος προσπαθούσε να μπει μέσα στο γήπεδο με τους άνδρες της αστυνομίας να χτυπούν με μανία και να ρίχνουν δακρυγόνα. Οι δρόμοι γύρω από το γήπεδο θύμιζαν πεδίο μάχης ενώ στη συναυλία η ατμόσφαιρα είχε γίνει αποπνικτική από τη συνεχή χρήση καπνογόνων. Οι συγκρούσεις κράτησαν για αρκετή ώρα και οι τραυματίες ήταν δεκάδες.   Ο ίδιος ο Ρόρι Γκάλαχερ σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει έδωσε τη δική του μαρτυρία για ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ: «Είδα τις πρώτες φλόγες να ξεπηδάνε από το πίσω μέρος του γηπέδου. Οι δρόμοι της Αθήνας καίγονταν, επειδή, απ' ό,τι άκουσα, δεν άφηναν τον κόσμο να φτάσει στη συναυλία. Οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε πεδίο μάχης και η Αστυνομία έριχνε συνεχώς δακρυγόνα. Ήταν μία από τις χειρότερες καταστάσεις που έχω ζήσει. Φύγαμε από τη σκηνή κλαίγοντας από τα δακρυγόνα. Στα παρασκήνια όλοι ήταν πανικόβλητοι. Ανάμεσα στους διοργανωτές υπήρχαν και κάτι τύποι που έμοιαζαν με παραστρατιωτικούς και τριγυρνούσαν κοιτώντας μας απειλητικά. Έτσι μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Στη διαδρομή όμως μείναμε από βενζίνη και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε στους αθηναϊκούς δρόμους όπου οι νέοι συγκρούονταν με την Αστυνομία. Ήταν ένας εφιάλτης, αλλά η συναυλία ήταν μία από τις καλύτερες που είχαμε δώσει ποτέ!».   Την επόμενη μέρα από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα ενημέρωναν πως «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ». Η Ελλάδα των αρχών τη