Επιβίωση χωρίς προοπτική...

Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας. Ένας πολύ κρίσιμος αγώνας ήταν αυτός που δόθηκε τον Αύγουστο κόντρα στη Δυναμό Τιφλίδας. Ένας αγώνας επιβίωσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για την ΑΕΚ. Ευτυχώς ο αγώνας ήταν νικηφόρος. Η νίκη αυτή ήταν αναγκαία συνθήκη ώστε να...ξεκινήσει η σεζόν. Διότι χωρίς τη νίκη, η σεζόν δε θα είχε κανένα νόημα να ξεκινήσει. Μία ομάδα τσακισμένη ήδη από τον Αύγουστο, οικονομικά και ψυχολογικά, δύσκολα θα μπορούσε να σηκώσει κεφάλι μέσα στη χρονιά. Δε θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θα βλέπαμε αυτό το έργο. Το είδαμε και με την ομάδα του Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς αλλά και με την ομάδα του Γιώργου Δώνη, οι οποίες είχαν από πολύ νωρίς βουλιάξει...αύτανδρες, λόγω των αυγουστιάτικων αποκλεισμών τους από ΑΙΚ Στοκχόλμης και Ομόνοια Λευκωσίας, αντίστοιχα. Μεγάλη υπόθεση για την ΑΕΚ, λοιπόν, η πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λήγκ, έστω κι αν επιτεύχθηκε κόντρα σε αδύναμο αντίπαλο. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την υποβάθμιση της επιτυχίας αυτής και τις...γκρίνιες για την κακή απόδοση. Αλήθεια, πώς να περιμένει κανείς καλή απόδοση από την ΑΕΚ; Μια ομάδα που μέσα σε δύο μήνες πέταξε στα σκουπίδια όλη τη ραχοκοκκαλιά της (Σάχα, Ντιόπ, Μίτσελ, Σκόκο, Μπλάνκο) και έφερε μικρότερης αξίας αντικαταστάτες. Μια ομάδα που δεν μπορούσε, ουσιαστικά, να υπολογίζει στις κολώνες Λύμπε - Δέλλα, μιας και κανένας 36άρης δεν μπορεί ποτέ να είναι ετοιμοπόλεμος μετά απο μια βαριά προετοιμασία (ο Δέλλας μάλιστα το πλήρωσε με τραυματισμό). Μια ομάδα που ψάχνει, ακόμα, να βρει τις συνεργασίες της, τα πατήματά της, τη φυσική της κατάσταση. Χαρακτηριστική εικόνα η μεταμόρφωση του Γκούντγιονσεν: από τον...παλαίμαχο που είδαμε 18 Αυγούστου στο ΟΑΚΑ, στον παίχτη που είχε δυνάμεις να σπριντάρει στο 110', μόλις μία εβδομάδα αργότερα. Μια ομάδα λοιπόν που ψάχνει μέσα απο τους αγώνες να ανέβει, δε θα μπορούσε να προσδοκά τίποτα περισσότερο στα δύο πρώτα ματς της σεζόν, παρά ένα και μόνο πράγμα: την πρόκριση. Αυτό ήθελε, αυτό χρειαζόταν, αυτό πήρε, ώστε να της επιτραπεί να ξεκινήσει τη σεζόν, και να μην τη θάψει ήδη από τα τέλη Αυγούστου, πριν καν οι περισσότεροι από εμάς γυρίσουν από τις διακοπές τους. Νομίζω λοιπόν ότι, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά τα δύο πρώτα ματς, η γκρίνια και η κριτική περισσεύουν, να μην πω μάλιστα ότι ασκούνται εκ του πονηρού. Ας κάνει κάποιος ένα κόπο να ρωτήσει εκεί παραδίπλα, το Δημήτρη Γόντικα, πόσο πολύ θα ήθελε αυτήν την πρόκριση που πήρε η ΑΕΚ, και μετά θα καταλάβει αν και κατα πόσον έχει νόημα η κριτική, σε αυτό το σημείο της σεζόν. Ωστόσο, έχοντας τονίσει την αξία και τη δυσκολία αυτής της πρόκρισης, οφείλουμε τώρα να τη βάλουμε πίσω μας. Διότι τώρα ξεκινάει η σεζόν, μια σεζόν δύσκολη και απαιτητική. Η πρόκριση σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμάται από γκρίνιες και κριτικές, όμως ταυτόχρονα δεν είναι ικανή από μόνη της να αποτελέσει εχέγγυο επιτυχίας. Η ΑΕΚ θα πρέπει να αποδείξει και απέναντι σε πιο δύσκολους αντιπάλους ότι η αμυντική συνοχή που επέδειξε κόντρα στην Δυναμό δεν ήταν απόρροια της χαμηλής δυναμικότητας του α