Η ΑΕΚ της ψυχής

Με μια ημέρα καθυστέρηση, ελέω του χθεσινού ρεπό, πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλλαν στην κατάκτηση του νταμπλ στο τμήμα χάντμπολ. Είναι ένα άθλημα που ομολογουμένως δεν με «μαγνητίζει» και που για να είμαι ειλικρινής, το παρακολουθώ μόνο όταν η ΑΕΚ παίζει κάποιο πολύ κρίσιμο ματς.

Και γνώστης να μην είσαι όμως, αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι τα παιδιά που φοράνε αυτή τη φανέλα στο συγκεκριμένο τμήμα, δίνουν όλη τους

την ψυχή για να την τιμήσουν. Γι' αυτό και στο σχόλιό μου πριν από τον τρίτο τελικό με τον Διομήδη, είχα γράψει πώς αρκεί να παίξουν με όλη τους την ψυχή. Κι όντως ήταν αρκετό...

Αντίθετα, στους τελικούς του γυναικείου βόλεϊ, άθλημα που παρακολουθώ περισσότερο κι όποτε μπορώ από κοντά, είχε φανεί από το πρώτο κιόλας σετ του πρώτου αγώνα ότι την ψυχή την διέθεταν τα κορίτσια του ΟΣΦΠ εν αντιθέσει με τις δικές μας αθλήτριες που δεν είχαν τη θέληση και την πίστη που όφειλαν να είχαν, ούτε τη δύναμη που θα έπρεπε να αντλούν από το σήμα που είχαν στις φανέλες τους και τον κόσμο που είχαν δύο από τις τρεις φορές δίπλα τους.

Όσοι παρακολούθησαν τους τελικούς, τόσο του πρωταθλήματος, όσο και του Κυπέλλου, αντιλαμβάνονται τι εννοώ και μάλιστα το είχα επισημάνει τότε, από το πρώτο κιόλας ματς, πώς δεν τα έβλεπα καλά τα πράγματα.

Ο αθλητισμός έχει ως επίκεντρο το σώμα αλλά η ψυχή είναι αυτή που χρησιμοποιεί το σώμα ως όργανο και του παρέχει τη ζωντάνια, την αύξηση, την αίσθηση. Μπορεί λοιπόν να μην σου εξασφαλίζει πάντα την επιτυχία αφού υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες (ανωτερότητα αντιπάλου, ατυχία, αδικία κ.α.), αλλά όταν αγωνίζεσαι με ψυχή, προσθέτεις αυτομάτως ένα πολύ σημαντικό ποσοστό πιθανοτήτων για να επικρατήσεις.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι οι μεγάλοι αθλητές, όταν ερωτώνται πριν από κάποιο ντέρμπι όπου λίγο-πολύ οι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες, για το τι θα μετρήσει περισσότερο, απαντάνε πώς... «θα το πάρει αυτός που θα το θέλει περισσότερο».

Αστείρευτα είναι τα παραδείγματα στην ιστορία της ΑΕΚ όπου η ψυχή μέτρησε τόσο πολύ ώστε να ανατρέψει προγνωστικά και καταστάσεις που ήταν εις βάρος της. Αυτή την κατάθεση ψυχής που είδαμε το Σάββατο στον τελικό του χάντμπολ, θέλει να βλέπει ο κόσμος της ομάδας σε όλα τα αθλήματα.

Αυτή η ψυχή έλειψε από τους ποδοσφαιριστές της «Ένωσης» - πλην ελάχιστων εξαιρέσεων - γεγονός που επισήμαινα πολλάκις, ειδικότερα όσο το πρωτάθλημα έβαινε προς τη λήξη του, κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους παίκτες των άλλων ομάδων που πάλευαν για την αποφυγή του υποβιβασμού σαν σκυλιά. Και φαντάζομαι ότι αυτή η έλλειψη πάθους και διάθεσης από ορισμένους, ήταν που αρρώσταινε και τον κόσμο.

Θα πρέπει ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν και κάποια ελαφρυντικά. Γιατί, σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στη χειρότερη ΑΕΚ όλων των εποχών, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος να τους μιλήσει, να τους εμπνεύσει, να τους ντοπάρει ψυχολογικά, να τους εξηγήσει που βρίσκονται και τι φανέλα φοράνε.

Και φυσικά υπήρχε μια διοίκηση που δεν έπειθε (για να το πούμε διακριτικά) και που μάλιστα από ένα σημείο και μετά, δεν ήθελαν οι ποδοσφαιριστές να την βλέπουν στα μάτια τους ύστερα από τις υποσχέσεις πληρωμών που δεν ευοδώθηκαν.

Είναι δεδομένο ότι αυτό θα είναι το μέλημα του καινούργιου τιμ που έχει αναλάβει το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ένα τιμ από προσωπικότητες που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους, εκτός από τις επιτυχίες και με την ψυχή που έβγαζαν αγωνιζόμενοι με την κιτρινόμαυρη φανέλα με τον δικέφαλο αετό στο στήθος.

Ειδικότερα σε όσα παιδιά παραμένουν στην ομάδα, χρειάζεται ειδική... ψυχανάλυση για να αποβάλλουν τη μίζερη νοοτροπία, τις φοβίες και την ηττοπάθεια της ομάδας που υποβιβάστηκε. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι άλλη ΑΕΚ ήταν εκείνη) ή μάλλον για να ακριβολογούμε ότι εκείνη δεν ήταν ΑΕΚ) κι εντελώς διαφορετική η κανονική ΑΕΚ, η οποία επιστρέφει και στην οποία θα αγωνίζονται από εδώ και στο εξής. Η ΑΕΚ της ψυχής!

Καλημέρα σας!

Υ.Γ. «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΕΚ». Μόνο έτσι θα μπορούσε να λέγεται το ψηφοδέλτιο της νίκης και του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΩΡΑ των Σπορ