Με την ΑΕΚ στο Κατεντράλ

Σήμερα η Ατλέτικ Μπιλμπάο μια ομάδα που εκτός Ισπανίας έχει μόνο φίλους και φέτος κερδίζει ακόμη περισσότερους θα σφραγίσει την πρόκριση στους τέσσερις του Europa league ενώ έχει ήδη πετάξει έξω την Μάντσεστερ. Για μένα είναι και το μεγάλο φαβορί να το σηκώσει αλλά σε κάθε περίπτωση ότι κι αν κάνει είναι σίγουρο πως έχει παίξει την μεγαλύτερη μπάλα. Εγώ είμαι Ρεάλ Μαδρίτης. Με την πιο μισητή ομάδα στο Μπιλμπάο. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτή η κόντρα, ούτε τα βαθύτερα, πολύ βαθύτερα αίτια της. Συμπαθώ την Μπιλμπάο,

θα έλεγα πως είναι η δεύτερη ομάδα στην Ισπανία. Μια πολλή ξεχωριστή ομάδα. Εχω όμως έναν λόγο παραπάνω που την αγαπάω. Το γήπεδο της, ο λάκκος των Λεόντων είναι το πρώτο γήπεδο του εξωτερικού όπου είδα την ΑΕΚ να αγωνίζεται στην ζωή μου. Το 1988, δεκαεννέα χρονών. Στην αρχή της σεζόν που άλλαξε την ιστορία της και ξεκίνησε την χρυσή οκταετία που διέκοψε η αγορά του Μπάγεβιτς από τον Κόκκαλη και τα πολλά άλλα που ακολούθησαν. Χάσαμε, αποκλειστήκαμε εύκολα και δίκαια αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω εκτός από το εφταήμερο ταξίδι με το πούλμαν από την Αθήνα στο Μπιλμπάο με επιστροφή μέσω Γιουγκοσλαβίας, Ιταλίας, Γαλλίας, και όλες τις περιπέτειες την εμπειρία στο γήπεδο. Στον λάκκο των Λεόντων, ένα γήπεδο που η ελλειπή ενημέρωση που υπήρχε τότε το παρουσίαζε περίπου σαν κολαστήριο, ένας χώρος συγκέντρωσης αγρίων. Καμία σχέση. Μία υπέροχη πόλη, ένα ωραίο ξενοδοχείο δίπλα στο ποτάμι και υπέροχοι άνθρωποι. Ομορφοι άνθρωποι και διαφορετικοί. Εχουν περάσει 23 χρόνια αλλά δεν θα ξεχάσω κάποια πράγματα ποτέ. Το ματς το χάσαμε γρήγορα και εύκολα. Αλλά θυμάμαι που είχαμε χάσει δύο παιδιά από το μεσημέρι και φοβόμασταν μην έπαθαν τίποτα και κανένα μισάωρο πριν το ματς μας τους έφεραν στο γήπεδο κάτι γεροντάρες της Μπιλμπάο που τους είχαν φιλοξενήσει και τους είχαν κάνει... τύφλα με το κρασί της ομάδας, σε φλασκιά ντυμένα με την φανέλα της Μπιλμπάο, σε μια λέσχη που άνοιγε μόνο την ημέρα του ματς.

Θυμάμαι στο ημίχρονο που σχεδόν όλοι όσοι ήταν στο γήπεδο άνοιξαν το αλουμινόχαρτο και έφαγαν το σάντουιτς που είχαν πάρει από το σπίτι. Θυμάμαι που κάποιοι μας πέταγαν σάντουιτς στην εξέδρα εκεί που μας είχαν και τους κοιτάζαμε περίεργα έχοντας μάθει από την Ελλάδα που μας πέταγαν πράγματα για να τα φάμε στο... κεφάλι. Αλλά η μεγαλύτερη στιγμή ήταν η λήξη. Ήμασταν περίπου 200 και τραγουδάγαμε 90 λεπτά, οι περισσότεροι γυμνοί κι ας χάναμε 2-0 και είχαμε ουσιαστικά αποκλειστεί από το 6ο λεπτό. Μόλις τελείωσε το ματς πανηγύρισαν την πρόκριση, εμείς συνεχίζαμε στον κόσμο μας και ξαφνικά όλοι γύρισαν προς το μέρος μας και μας χειροκρότησαν. Όλο το γήπεδο! Σαστίσαμε, χειροκροτήσαμε και όταν βγήκαμε έξω όχι μόνο ανταλλάξαμε ότι είχαμε σχεδόν από κασκόλ και διάφορα των ομάδων αλλά αγκαλιαζόμασταν με αγνώστους. Απίστευτα πράγματα που ποτέ και πουθενά αλλού δεν ξαναέζησα. Α, και να μην ξεχάσω. Σε όλη την πόλη όχι απλά στο γήπεδο δεν υπήρχε Ισπανική σημαία. Μία είδα. Εξω από το... αστυνομικό τμήμα. Απλά διαφορετικοί, απλά υπέροχοι. Vamos Campeon. Είναι υπέροχα ν