Ο Lizard King είναι νεκρός

Ο Τζιμ Μόρισον ονειρευόταν να πεθάνει σε μια ανοιχτή πεδιάδα με τα φίδια να ρουφούν το δέρμα του, τα σκουλήκια να είναι φίλοι του, τα πουλιά να τρώνε τα μάτια του και τα σύννεφα απλώς να συνεχίζουν να περνούν. Δυστυχώς γι' αυτόν πέθανε σε μια μπανιέρα. Ο σαμάνος της ροκ μουσικής μοιάζει να ήρθε σ'αυτόν τον κόσμο για να δοκιμάσει τη «χαρά» του θανάτου. Παρ' όλα αυτά κατάφερε στα 27 χρόνια που ...αναγκάστηκε να μείνει ζωντανός να αφήσει το στίγμα του στη ροκ μουσική όσο κανένας άλλος. Ο Μόρισον ως γιος στρατιωτικού έπρεπε να ταξιδεύει συνεχώς χωρίς να έχει ένα σταθερό σημείο. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια του, ο ίδιος αφηγείται πως ήρθε σε πρώτη επαφή με τον θάνατο: «Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο... εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο... και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων - ίσως μια ή δυο απ' αυτές - έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω». Οι γονείς του βέβαια υποστήριζαν ότι ποτέ δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο στα ταξίδια τους. Ο Μόρισον απ' την άλλη θεωρούσε ότι επειδή το γεγονός αυτό τον είχε ταράξει τόσο πολύ οι γονείς του, το παρουσίασαν ως έναν εφιάλτη που δεν ήταν αληθινός. Όπως και να 'χει όμως η σκηνή αυτή σημάδεψε βαθιά τον Μόρισον και ήταν βασικό θέμα συχνά στα τραγούδια του, στην ποίησή του και σε συνεντεύξεις του, με αποκορύφωμα βέβαια το τραγούδι Peace Frog, όπου αναφέρει: «Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής αιμορραγούν/Φαντάσματα βρίθουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού». Για τον θάνατο ο ίδιος δηλώνει: «Οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο περισσότερο από τον πόνο. Είναι περίεργο που φοβούνται τον θάνατο. Η ζωή πονάει πολύ περισσότερο από το θάνατο. Τη στιγμή του θανάτου, ο πόνος σταματά». Ο Μόρισον ίσως να μην είχε καταλήξει τόσο καταθλιπτική και αυτοκαταστροφική φύση αν δεν ζούσε τα συγκεκριμένα παιδικά χρόνια. Οι γονείς του, αυστηροί, αφού ο πατέρας του μάλιστα ήταν στρατιωτικός είχαν μια συγκεκριμένη μέθοδο διαπαιδαγώγησης. Δεν χτυπούσαν ποτέ τα παιδιά τους (ο Μόρισον είχε άλλα δυο αδέρφια) αλλά τους φώναζαν τόσο πολύ μέχρι να παραδεχτούν με κλάματα τα λάθη τους. Αυτό βέβαια οδήγησε αργότερα στο να απαρνηθεί την οικογένεια του και να λέει παντού ότι είναι νεκροί! Η ζωή στα παιδικά του χρόνια ήτα