Στην επαγγελματική λειτουργούσε ερασιτεχνικά, στην ερασιτεχνική λειτουργεί επαγγελματικά…

Σιγά σιγά έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί ο κάθε πιστός «Ενωσίτης». Η ΑΕΚ της μιζέριας, της συρρίκνωσης και της αυτοκαταστροφής έχει δύσει και ανατέλλει η ΑΕΚ της αναγέννησης, της δημιουργίας και των επιτυχιών.

Λογικό είναι πάντως που δυσκολεύονται να το πιστέψουν οι φίλαθλοι της ομάδας. Εδώ εμείς που ασχολούμαστε λόγω δουλειάς, 24 ώρες το 24ωρο με την ΑΕΚ και «τσιμπιόμαστε» για να δούμε αν είμαστε ξύπνιοι, με

τα όσα μαθαίνουμε το τελευταίο διάστημα. Πληροφορίες που μας θυμίζουν ότι η ΑΕΚ, εκτός από μια μεγάλη Ιδέα που συγκινεί 1,5 εκατομμύριο κόσμο σε όλο τον πλανήτη, είναι και ποδοσφαιρική ομάδα!

Είναι αλήθεια ότι το είχαμε ξεχάσει, ειδικά την τελευταία διετία. Γιατί, αυτά με τα οποία ασχολούμασταν, ούτε δημιουργικά ήταν, ούτε καν είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο. Είχαμε καταντήσει, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, να έχουμε μόνιμο άγχος στην καθημερινότητά μας, να μάθουμε αν θα καταφέρει ο Δημητρέλος να σφραγίσει τα εισιτήρια για το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι.

Είχαμε καταντήσει να συνιστούσε βασική είδηση, το αν θα κατάφερνε η διοίκηση να βρει κανά... ψιλό για να δώσει κάποιο έναντι μισθού σε ποδοσφαιριστές ή σε υπαλλήλους. Είχε αναχθεί σε... κατόρθωμα το να βρεθούν τα χρήματα για ξενοδοχείο και να μπορέσει η αποστολή της ομάδας να ταξιδέψει για το οποιοδήποτε εκτός έδρας ματς.

Γινόταν καθημερινή κουβέντα για το αν θα μπορέσει η ΑΕΚ να συμπληρώσει πλήρη φάκελο για την αδειοδότηση, όχι μόνο για την τελευταία σεζόν που τελικά δεν την πήρε και αποκλείστηκε από την Ευρώπη αλλά και για τις προηγούμενες όπου το... πετύχαινε στο νήμα.

Ειδικά, τα όσα συνέβαιναν στα Σπάτα τη σεζόν που ολοκληρώθηκε τη μαύρη βραδιά του αγωνιστικού υποβιβασμού, είναι αμέτρητα και ασύλληπτα. Τι να πρωτοθυμηθείς; Την τραγική ομάδα, τα αποδυτήρια-παιδική χαρά, τα κρούσματα απειθαρχίας, τον Φουρτάδο (αυτός ήταν μια κατηγορία σκηνικών μόνος του), τον Αρκούδα που πήρε συμπλήρωμα διατροφής, το χαιρετισμό του χαζό-Κατίδη, τους... κορυφαίους συνεργάτες του Λίνεν που μας έκαναν παράπονα, την κατάληψη, το διακανονισμό των δόσεων που... περίμενε ο Βιντιάδης, τους προέδρους που πήγαιναν στον Εισαγγελέα, τα e-mail του Κιντή και τη διαρροή εξευτελιστικών για την ΑΕΚ διαλόγων μεταξύ αμετόχων και προέδρων, τη γελοιότητα με τους προπονητές που έριχναν... πόρτα ο ένας μετά τον άλλον από τη βραδιά που απολύθηκε ο Βλάχος μέχρι να αναλάβει ο Λίνεν, το ότι στα Σπάτα από το καλοκαίρι και σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν δεν ήθελε ο ένας να βλέπει τον άλλον και οι αλληλοκατηγορίες πήγαιναν σύννεφο;

Τις Γ.Σ. καφενειακού επιπέδου; Τις ανακοινώσεις των μικρομετόχων; Την επίσκεψη στον Γιάννη Ιωαννίδη; Την «ταμειακή διευκόλυνση» του Λιμοντζόγλου που ήταν «μπροστινός» του... Ξενιάδη; Την προσφυγή Κοντοέ και Λαγού;

Sε αγωνιστικό επίπεδο, τι να πρωτοθυμηθείς; Να θυμηθεί κανείς, τις αμέτρητες διαιτητικές σφαγές, ειδικά στον α' γύρο; Ή τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχτηκε η ομάδα, κι ενώ οι διοικούντες ονειρεύονταν βοήθεια επειδή είχαν ψηφίσει τον Μώραλη (άλλη ντροπή κι αυτή) για πρόεδρο της Super League; Τα ματς Κυπέλλου με την... Καβάλα που δεν τα υπολόγισε ο Λίνεν και την ανακούφιση που δεν έπαιξε με τον ΟΣΦΠ;

Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω πολλά, από τα όσα δραματικά ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα και τα οποία μόνο σε φυσιολογική λειτουργία ποδοσφαιρικής ομάδας δεν παρέπεμπαν. Τόσα καρφιά μπήκαν στο Σταυρό μαρτυρίου που κουβάλησε η ΑΕΚ, όχι μόνο την τελευταία διετία αλλά εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία, από το γκρέμισμα του σπιτιού της στη Νέα Φιλαδέλφεια, που αν τα σκεφτείς ένα προς ένα, εν τέλει αναρωτιέσαι πως άντεξε αυτή η ομάδα και δεν έπεσε πολύ νωρίτερα...

Τέλος όμως. Έδυσε αυτή η καταστροφική περίοδος. Μπήκε και η τελεία και η παύλα. Η ΑΕΚ επιτέλους λειτουργεί σαν ποδοσφαιρική ομάδα. Το αντιλαμβανόμαστε κι εμείς, αν θέλετε κι από καθαρά επαγγελματικής πλευράς, αφού τις τελευταίες μέρες, έχουμε αφήσει στην άκρη, το δικαστικό, το οικονομικό, το αστυνομικό και όλων των ειδών τα ρεπορτάζ που αναγκαστήκαμε και γίναμε... εξπέρ, κι ασχολούμαστε επιτέλους με αθλητικό ρεπορτάζ.

Ασχολούμαστε επιτέλους με το γήπεδο και την επιστροφή της ΑΕΚ στις ρίζες της, θέμα το οποίο το έχει πάρει πάνω του ο Μελισσανίδης και αυτό από μόνο του αρκεί. Ασχολούμαστε με την οργάνωση, τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό (λέξεις άγνωστες μέχρι πρόσφατα) της ομάδας της επόμενης μέρας.

Ασχολούμαστε με τα τερέν στα Σπάτα που από χωράφια θα γίνουν χαλιά για να μπορούν να προπονούνται επαγγελματικά, τόσο η πρώτη ομάδα, όσο και οι Ακαδημίες που επιτέλους θα λειτουργήσουν σε ευρωπαϊκά πρότυπα.

Είναι οξύμωρο αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Η ΑΕΚ στην επαγγελματική κατηγορία τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε ερασιτεχνικά σε όλα τα επίπεδα. Και με το που έπεσε στην ερασιτεχνική, άρχισε αμέσως να λειτουργεί επαγγελματικά. Άρχισε επιτέλους να λειτουργεί ως ποδοσφαιρική ομάδα.

Καλημέρα σας!

Υ.Γ.: Είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά που έχει περάσει η ΑΕΚ, μετά από την πιο δραματική στιγμή της ιστορίας της με τον πρόσφατο αγωνιστικό υποβιβασμό, να υπάρχουν άτομα που εξακολουθούν να προτάσσουν τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές τους για πρόσωπα και να θέτουν σε δεύτερη μοίρα το καλό της ομάδας; Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν...