Ταινίες απ' τον παράδεισο

Για τον ελληνικό κινηματογράφο τα έχουμε πει και στο παρελθόν. Οι συντελεστές του (σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί κλπ) προικισμένοι με ένα σπάνιο κράμα ταλέντου, έμπνευσης και διορατικότητας μας χάρισαν δημιουργίες απρόσβλητες στο πέρασμα του χρόνου που πλέον λειτουργούν ως απαραίτητες δόσεις καλλιτεχνίας μα και αξιών από τις οποίες κατά κοινή ομολογία ίσως υπάρχει έλλειψη. Άλλωστε η Ελλάδα «της γειτονιάς» και του συνοικιακού καφενείου, η Ελλάδα της αθωότητας, η Ελλάδα που μύριζε «βασιλικό κι ασβέστη» έχει από χρόνια καλώς ή κακώς κρυφτεί κάτω από τόνους γκρίζου και ψυχρού σκυροδέματος. Σε αυτές τις ταινίες όμως έχουν διασωθεί για πάντα φανταστικοί χαρακτήρες άλλης εποχής, πότε κωμικοί, πότε λογικοί, κάποιες φορές και πονηροί ακόμα, όμως ποτέ ανήθικοι ή προκλητικοί. Το παρόν θέμα δεν φιλοδοξεί ,και δεν μπορεί κιόλας, να προσθέσει κάτι καινούριο ή να κρίνει φιλμ αποδεδειγμένα εγνωσμένης αξίας. Και με την ευκολία που θα είχε κάποιος λαθραίος επισκέπτης στα μυθικά ορυχεία του Σολομώντα να διαλέξει μόλις ένα πολύτιμο αντικείμενο και να φύγει, επιχειρεί να φτιάξει την κορυφαία δεκάδα ταινιών (με απολύτως τυχαία σειρά) του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου όπως έχει μείνει να αποκαλείται, ξέροντας πως παράλληλα θα αδικήσει πλήθος άλλων αριστουργημάτων που δεν θα συμπεριληφθούν *. Παράλληλα θα προσπαθήσει να ψάξει πίσω από την επιφάνεια των χιλιοπαιγμένων σκηνών για κρυμμένα μηνύματα και διδάγματα. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί τι ενδιαφέρον και νόημα έχουν οι προσπάθειες ανάλυσης και οι απόψεις που εκφράζουν απλά και μόνο το συντάκτη τους. Σωστή σκέψη... Το συγκεκριμένο κείμενο γράφεται για τον ίδιο λόγο που όσοι αγαπάμε τη μεγάλη οθόνη παρακολουθούμε για νιοστή φορά ταινίες των οποίων γνωρίζουμε απέξω τους πρωταγωνιστές, την πλοκή, την εξέλιξη ακόμα και τους διαλόγους. Μα γιατί απλά γουστάρουμε... 1)ΜΑΚΡΥΚΩΣΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΔΕΣ (1960) Το αξεπέραστο συγγραφικό δίδυμο των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου θρυμματίζει ανελέητα το θεσμό της βεντέτας με όπλο τι άλλο από το χιούμορ. Δύο φοβισμένα και φιλήσυχα ανθρωπάκια έχουν μείνει ως τελευταίοι απόγονοι οικογενειών που τις χωρίζει άσβεστο μίσος. Χωρίς ο ένας να γνωρίζει τις προθέσεις του άλλου μπλέκουν σε ένα απολαυστικό κυνήγι της ίδιας τους της σκιάς που συνοδεύεται από έναν μαραθώνιο μπλεξιμάτων χωρίς κανέναν απολύτως λόγο(κι εκεί μάλιστα βρίσκεται το πιο αστείο μέρος του φιλμ). Ο σταθερά εξαιρετικός Ηλιόπουλος (Στέλιος Κοντογιώργης) και ο καλύτερος έβερ Χατζηχρήστος (Θωμάς Μακρυκώστας) πραγματικά «κεντάνε» σαν πρωταγωνιστικό δίδυμο. Παντελής Ζερβός (Θανάσης Κοντογίώργης-«και χραααατς του ατιμ'») και Τζόλυ Γαρμπή (Παρασκευούλα Μακρυκώστα-«και δε θα ντραπείς το πλατάνι»; video 1) συμπληρώνουν ιδανικά στους ρόλους των συγγενών- φανατικών υποστηρικτών της βεντέτας, αρκεί βέβαια το έγκλημα να το κάνει άλλος. Από κοντά κι ο Λαυρέντης Διανέλλος (κυρ Περδικούλης) στο ρόλο του συγχωριανού που όλο δεν θέλει να μπλεχτεί κι όλο ανακατεύει τα πράγματα. 2)ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ (1967) Ο σκοτειν