iTravel US, Ένα travelogue για το iPad: Συνέντευξη με τον Αλέξη Σταμάτη [News & Views]

Το πρώτο Ελληνικό travelogue για το iPad έχει την υπογραφή του Αλέξη Σταμάτη και αφορά ένα ταξίδι του στην Αμερική πριν λίγα χρόνια. Με την ευκαιρία της έκδοσης αυτής μίλησα με τον Αλέξη Σταμάτη για το iTravel US και για τον συγγραφέα σαν χρήστη της τεχνολογίας.

Βασίλης Δρόλιας (Β.Δ.). Τι ακριβώς είναι το i Travel US και πως είχες την ιδέα να το δημιουργήσεις;

- Αλέξης Σταμάτης (Α.Σ.). Αφορμή στάθηκε η ιστορία ενός ταξιδιού μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο έγινε τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2008 με

αφορμή τη βράβευση του βιβλίου μου «Αμερικάνικη Φούγκα» με το International Literature Award του National Endowment for the Arts. Στα πλαίσια μιας περιοδείας παρουσίας του βιβλίου, διέσχισα σχεδόν ολόκληρη τη χώρα σε σαράντα μέρες. Ήταν μια μοναδική εμπειρία.
Οι αναμνήσεις αυτές θα μπορούσαν να καταγραφούν σε πολλές μορφές . Στην συγκεκριμένη περίπτωση προέκυψε μια δυναμική περιπλάνηση γεμάτη «πτήσεις», ξαφνικές αλλαγές, «λήψεις»και «προσλήψεις| χωρών, παρατηρήσεις λεπτομερειών, άρωμα τόπων, μια εμπειρία γεμάτη ήχους, θραύσματα, πληροφορίες, εικόνες, σποτ, αναμνήσεις. Μια πολυ-εμπειρία της οποίας ο φυσικός χώρος δεν θα ήταν ένα παραδοσιακό «περισταλμένο» Γουτεμβέργειο τεχνούργημα όπως το βιβλίο, αλλά μια ανοιχτή ψηφιακή εφαρμογή.

Β.Δ. Θεωρείς πως η ουσία του iTravel US είναι πως είναι κατά βάθος ένα travelogue; Θα μπορούσε να υπάρχει κάποια αντίστοιχη εφαρμογή σε άλλο είδος βιβλίου που να μην ήταν αυστηρά ταξιδιωτικό;

- Α.Σ. Η ουσία του συγκεκριμένου εγχειρήματος ναι, είναι ένα travelogue. Δηλαδή η καταγραφή των εμπειριών ενός συγγραφέα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.
Μια παρένθεση για το πώς αντιμετωπίζω το ταξίδι. Για μένα το ταξίδι υπήρξε ανέκαθεν μια αμφίδρομη διαδικασία. Από τη μια υπήρχε η χαρά της εξερεύνησης κι από την άλλη η μαγεία της διαρκούς επιστροφής. Μια αφορμή να «μαζέψω» νέες εικόνες που θα τις μεταφέρω οίκαδε για να τις επεξεργαστώ και μέσα από αυτές να βρω, εδώ, στον τόπο μου, το ποιος είμαι. Τελικά, νομίζω ότι ταξιδεύουμε για να ψάξουμε αυτό που μας λείπει, εκείνο που έχουμε ανάγκη και γυρνάμε πίσω για να το βρούμε.
Όπως όλοι οι ταξιδιώτες, είδα περισσότερα απ’ όσα θυμάμαι, και θυμάμαι περισσότερα από όσα έχω δει. Εκείνα που μου έμειναν δεν ήταν τα μουσεία, οι εξωτικές παραλίες, η έρημος ή οι μητροπόλεις, αλλά κάποιες θρυμματισμένες εικόνες, κάποιες γεύσεις, κάποιοι άνθρωποι. Αυτή η απερίγραπτη αύρα, το ανείπωτο, το άρρητο που αναδύει το «ξένο». Το «ταξιδεύειν» όπως και το ταλέντο είναι εγγενή, δεν κατασκευάζονται. Υπάρχουν χιλιάδες μικρά πράγματα – αόρατα τα περισσότερα – που προσδιορίζουν και πολύ λίγα από αυτά είναι καθορισμένα από τη θέλησή μας. Ίσως κάποιοι από μας διαθέτουν ένα είδος «ταξιδιωτικού» γονιδίου, που κάποτε – ελπίζω ποτέ – θα αποκωδικοποιηθεί, μαζί με όλα τα θαυμαστά και ανατριχιαστικά που μας περιμένουν στο βιοτεχνολογικό μας μέλλον.
Στο δεύτερο απαντώ πως ναι, θα μπορούσε ωραιότατα να είναι κάτι το αμιγώς λογοτεχνικό, το όποιο επίσης έχει εξαιρετικό ενδ