Driver: San Francisco review

Το Driver: San Francisco το περίμενε κόσμος και κοσμάκης και μαζί μ’ αυτόν, κι εμείς ή ορθότερα, κι εγώ. Βασικά αναρωτιόμουν τι λαγό θα έβγαζαν από το καπέλο τους τα παλικάρια στη Ubisoft Reflections στο Νιούκαστλ προκειμένου να αναστήσουν ένα franchise το οποίο, με βάση τουλάχιστον τα τελευταία του «επεισόδια» είχε εξελιχθεί σε έναν ύμνο προς την αδιαφορία και τη μετριότητα. Το όλο concept πάνω στο οποίο βασίζεται το Driver: San Francisco δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου: ο «κακός» της υπόθεσης, Jericho, πηγαίνει σιδηροδέσμιος για να δικαστεί, φρουρούμενος από αρκετούς αλλά άοπλους αστυνομικούς. Από κοντά παρακολουθεί την πομπή και ο «καλός» μπάτσος, John Tanner. Φυσικά ο Jericho κατορθώνει και βγάζει νοκ άουτ τους δεσμώτες του με τη βοήθεια ενός πληρωμένου φρουρού και μιας τύπισσας με ένα ρουκετοβόλο, και αρχίζει να διαβαίνει τον δρόμο προς την ελευθερία του. Ο Tanner τον καταδιώκει και να μη σας τα πολυλογώ, το όλο τζέρτζελο λαμβάνει άδοξα τέλος όταν μια νταλίκα στέλνει το καλό μας «όργανο» στο νοσοκομείο σε κώμα. Από ‘κει και πέρα τα πράγματα… ξεφεύγουν ελαφρώς αφού το υπόλοιπο παιχνίδι εξελίσσεται μέσα στο «μυαλό» του Tanner! Καθώς εκείνος βρίσκεται τέζα και σταθερά σε κώμα στο κρεβάτι του δωματίου του στο νοσοκομείο, ο νους του ταξιδεύει σε ολόκληρο το Σαν Φρανσίσκο, όπου και διαδραματίζεται η πλοκή του παιχνιδιού, κυνηγώντας τον Jericho και βοηθώντας τους κατοίκους της πόλης. Να σας πω την αλήθεια, παρ’ ότι το στόρι δεν είναι κακό, προσωπικά δεν με «άγγιξε» καθόλου. Όλα τα λεφτά στο gameplay του παιχνιδιού είναι βεβαίως η λειτουργία ονόματι Shift. Αφού λοιπόν τα όσα ρεαλιστικά ζείτε στο παιχνίδι συμβαίνουν στη σφαίρα της καλπάζουσας φαντασίας του Tanner, ο τελευταίος μπορεί να κουμαντάρει πλήρως τα όνειρά του –όπως όλοι μας. Έτσι λοιπόν, την ώρα που οδηγείτε το όχημά σας, δεν χρειάζεται παρά ένα απλό πάτημα του «Α» (ή του «Χ», ανάλογα την κονσόλα) στο χειριστήριό σας προκειμένου να «βγείτε» από τη θέση του οδηγού και να δείτε τον δρόμο στον οποίο βρίσκεστε ή και ολόκληρα τμήματα του Σαν Φρανσίσκο από «ψηλά», με μια top-down προοπτική. Στην οθόνη εμφανίζεται ένα «στόχαστρο» και εσείς απλά σημαδεύετε το αυτοκίνητο του οποίου τον έλεγχο θέλετε να πάρετε και, τατάαααν, ο Tanner βρίσκεται ως διά μαγείας στο βολάν! Το στοιχείο αυτό «παντρεύεται» πολύ όμορφα με το όλο gameplay και μάλιστα από την πρώτη κιόλας στιγμή, με αποτέλεσμα η χρήση του να μοιάζει εν τέλει σχεδόν απόλυτα… φυσιολογική. Οπότε οι αρχικοί προβληματισμοί μου πάνε αδιάβαστοι. Στο Driver: San Francisco, δεν πρόκειται να βγείτε απ’ το αμάξι σας, ούτε να τσιμπήσετε όπλα, ούτε να αρχίσετε το πιστολίδι με κάθε λογής κακούς. Η περιήγησή σας στην πόλη λοιπόν, μπορεί να γίνει κάλλιστα κάνοντας χρήση της ικανότητας Shift του Tanner. Last but not least βέβαια, να ξέρετε ότι η τελευταία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ενόσω εκτελείτε κάποια αποστολή. Πρέπει, ας πούμε, δύο συγκεκριμένα αυτοκίνητα να κάνουν το «1-2» σε έναν αγώνα αλλά οι οδηγοί τους δ