Eπί ξυρού ακμής

Ρητό πολυδιαβασμένο στον αθλητικό και πολιτικό Τύπο, ειδικά το τελευταίο διάστημα, είτε μεταφρασμένο είτε αμετάφραστο - ενίοτε το συναντάμε και ανορθόγραφο («ξηρού»).  Κυριολεκτικά μεταφράζεται «στην κόψη του ξυραφιού» και είναι πανάρχαιο, καθώς μας κληροδοτείται από το έπος της Ιλιάδας. Συγκεκριμένα τη φράση την απευθύνει ο Νέστορας στον Διομήδη, προσπαθώντας να αναδείξει την κρισιμότητα της κατάστασης, ώστε να αναθαρρήσουν οι συμπολεμιστές του. Κάτι παρόμοιο κάνει και το gazzetta, για να ευλογήσουμε και τα γένια μας, γράφοντας συνεχώς ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα ο ελληνικός αθλητισμός βρίσκεται επί ξυρού ακμής. Στο μπάσκετ, οι τάσεις φυγής Γιαννακόπουλων-Αγγελόπουλων αποτελούν το τελειωτικό χτύπημα στο ήδη υποβαθμισμένο πρωτάθλημα, η ΑΕΚ βιώνει «μαύρες» σελίδες στην ιστορία της και οι υπόλοιπες ομάδες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- φυτοζωούν. Στο βόλεϊ, είμαστε επί ξυρού ακμής ήδη από πέρσι, οπότε κάθε πέρσι και... καλύτερα. Το ποδόσφαιρο, λόγω του ότι διαθέτει μεγαλύτερη δυναμική (άλλωστε, είναι κοινωνικό φαινόμενο και ξεφεύγει από τα στενά αθλητικά όρια, σε αντίθεση με την πλειονότητα των υπόλοιπων αθλημάτων) εισέρχεται σταδιακά στον οικονομικό -και όχι μόνο- μαρασμό. Ωστόσο, οι κρατούντες και ταλαιπωρούντες έχουν βαλθεί να τον επιταχύνουν. Οι παλινωδίες με τις αποφάσεις της ΕΠΟ, η βιασύνη της Superleague να μη μας στερήσει το... υπερθέαμα, καθώς και τα εφευρήματα των ομάδων για να μας πείσουν ότι πληρούν τα κριτήρια μιας υγιούς ΠΑΕ, πραγματικά οδηγούν το άθλημα επί ξυρού ακμής. Ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι διαφορετική και σε γενικότερο πλαίσιο. Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά η χώρα μας βρίσκεται επί ξυρού ακμής. Η χρεοκοπία πλανάται συνεχώς από πάνω μας, η αστάθεια σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο επιδεινώνει τη θέση μας· αλλά κι εμείς ως πολίτες μάλλον παραμένουμε... προσηλωμένοι στο «γαία πυρί μιχθήτω» (http://www.gazzetta.gr/article/item/221733-gaia-puri-mihtheto), αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, ότι όντως είμαστε στην κόψη του ξυραφιού.