H μοναχή

Πάνε πάνω από 10 χρόνια... Με τους γονείς μου είχαμε επισκεφτεί σε μια επαρχία κάποιους συγγενείς του πατέρα μου. Ήταν καλοκαίρι, το μέρος ήταν παραθαλάσσιο και ήμουν χαρούμενη γιατί θα έκανα τα μπάνια μου στις ωραίες παραλίες με τα ξαδέρφια μου και θα βγαίναμε στα μαγαζιά τα βράδια.Η οικογένειά των συγγενών μας είχε τρία παιδιά. Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Οι γονείς τους ήταν πολύ καλοί άνθρωποι  και πολύ ευκατάστατοι. Τόσο μάλιστα, που στις μικρές κοινωνίες της επαρχίας, είχαν «όνομα» και ο κόσμος τους σχολίαζε περισσότερο από τους υπόλοιπους. Το κουτσομπολιό ανθεί στα μικρά μέρη και όλοι ξέρουν τα πάντα για τους πάντες. Το ήξερα, αλλά εκεί το βίωσα κι έντονα. Πόσο μάλιστα όταν σε βλέπει κάποιος και το πρώτο πράγμα που σε ρωτάει είναι : «Tίνος είσαι ‘συ ;»
Τα αγόρια της οικογένειας, ήταν 4-5 χρόνια μεγαλύτερά μου. Έκαναν ότι ήθελαν. Είχαν τα αυτοκίνητά τους, ελευθερία κινήσεων, πολύ χρήμα να σκορπίσουν, πολλές γνωριμίες και το ελεύθερο για να πάνε όπου θέλουν και να γυρίσουν όποτ