Tα παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Εζησα 10 μέρες μαζί τους. Τους είδα, τους μίλησα, τους άγγιξα, τους βοήθησα, τους χειροκρότησα. Ημουν κι εγώ μαζί με τους αθλητές με διανοητική αναπηρία που ήρθαν στην Ελλάδα για τους Παγκόσμιους Αγώνες Special Olympics…   Tώρα που η αυλαία έπεσε, κατάλαβα ότι δεν ήταν αγώνες! Ασχέτως εάν φορούσαν αθλητικές ενδυμασίες. Παρά το γεγονός ότι κατέθεταν καθημερινά όλες τις δυνάμεις τους για την πρώτη θέση. Ανεξαρτήτως εάν πανηγύριζαν πάνω στο βάθρο ή θύμωναν όταν καταλάβαιναν ότι έχασαν από κάποιον άλλο. Είχαν όλα τα χαρακτηριστικά αγώνων, αλλά φεύγοντας την τελευταία ημέρα από το άδειο πλέον Ολυμπιακό Στάδιο αντιλήφθηκα ότι τελικά αυτό που έγινε, δεν ήταν μια αθλητική διοργάνωση, αλλά ένα μήνυμα που επιχειρήθηκε να σταλθεί προς κάθε κατεύθυνση. Μήνυμα κοινωνικής ένταξης, μήνυμα κατάργησης των διακρίσεων, μήνυμα ισότητας, μήνυμα συμμετοχής. Μπορεί κάποιοι από αυτούς να μην είχαν καν τη δυνατότητα να αρθρώσουν έναν απλό λόγο, αλλά με την παρουσία τους βροντοφώναξαν: «Υπάρχουμε και εμείς»! Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Δήμου Μπουλούκου στο aixmi.gr