Ακούει κανείς;

Και πήραμε μπρος και πήραμε προς και ποιος μας σταματάει. Τα τζαμπιολίγκια ήρθανε, τα τζαμπιολίγκια τα καλά τα γκολτζίδικα, τα μονογενή. Το τελευταίο δεν ξέρω γιατί το είπα. Είμαι ακόμα μπερδεμένος επειδή έβλεπα στον ύπνο μου ότι έβλεπα βόλεϋ και μετά έγινε καυγάς και κατέβηκα απο την οροφή με σχοινί και άρχισα να βαράω κόσμο δεξιά κι αριστερά με ένα μαδέρι που είχε κάτι λαμπιόνια απάνου και κάθε φορά που βάραγα κάποιον έκανε ένα περίεργο μουσικοειδές “ντουρουρουρού”, λες και μου έλεγε μπράβο. Κανονάκι δεν μου έδωσε, αλλά στο τέλος έκανα ανεμόμυλο σαν τον κιθαρίστα τον Χού και τους είχα κάνει σκόνη. Ήταν για κάποιο λόγο, όλοι τους Ιρλανδοί. Ένας έμοιαζε και με εκείνονα τον κοτσιδοχοντρομπέμπη που έπαιζε τον τραγουδιστή στους Κομίντμεντς. Να ταινία μπάι δε γουέη. Με τον μουστάκια τον γέρο τον Τζόι Δε Λιπς Φέηγκαν, α