Από κοντά τα διαβατήρια...

Την Τετάρτη που μας πέρασε μίλησα με δυο φίλους μου (που δεν έχουν καμμιά σχέση μεταξύ τους) στη τηλέφωνο. Ήθελα τη βοήθεια τους για ένα θέμα στον υπολογιστή μου. Και οι δυό τους είναι ειδικοί: Ο ένας ειδικός σε θέματα δικτύων και ο άλλος εξαιρετικός γραφίστας... Και οι δυό τους πατεράδες. Ο ένας έχει έναν γιό 6 ετών και ο άλλος μια κορούλα 15 μηνών. Αφού είπαμε τα δικά μας...αφού μου έλυσαν το πρόβλημα στην στιγμή... μου είπαν και οι δυό: -Σκεφτόμαστε με τη γυναίκα μου να φύγουμε. -Διακοπές; ρώτησα τον πρώτο αγναντεύοντας αφηρημένα τις παραλίες της Χαλκιδικής. -Τί διακοπές μωρέ; Να φύγουμε σου λέω... στην Αυστραλία. Με τον δεύτερο ήμουν πιο ψυλιασμένος: -Για πού; -Αυστραλία... μου είπε και εκείνος. Ελικρινά δεν είχα τί να τους πώ... Και οι δυό: -Δεν βγαίνει εδώ αδελφέ. Δεν μπορώ να μεγαλώσω όπως ονειρευομαι το παιδί μου. Το ίδιο βράδι πίνοντας μπύρα με την γυναίκα μου και μια ξαδέλφη της που μεγαλωσε και ζεί (με την οικογένεια της) στην Γερμανία... όπου έχει δουλειά και καριέρα... μετέφερα την κουβέντα που είχα με τους δυό φίλους μου. Η ξαδέλφη εκ Γερμανίας ήταν κάθετη. -Μην φαντάζεσαι ότι στο εξωτερικό όλα είναι ρόδινα... και μας εξήγησε ότι εκεί τα παιδιά μεγαλώνουν σαν στρατιωτάκια...για τον καιρό... για την εσωστρέφεια των ανθρώπων... για τη λαχτάρα για την πατρίδα. -Πιό καλά μεγαλώνουν τα παιδιά εδώ! είπε. Από τη μια μεριά μιλούσε η απογοήτευση και ο φόβος του σκούρου μέλλοντος και από την άλλη η νοσταλγία. Δεν μπορώ να’χω καθαρή γνώμη. Καταλαβαίνω και το μέν και το δε. Εβαλα status  στο Facebook το εξής: «Ποιοί/ες από σας έχετε σκεφθεί σοβαρά να την κάνετε στο εξωτερικό;» www.facebook.com/manoantonaros Aμέσως ήρθαν οι απαντήσεις σε ρυθμό πολυβόλου. Οι περισσότεροι/ες το σκέφτονται σοβαρά και το ψάχνουν... αρκετές απαντήσεις ήρθαν από ανθρώπους που ήδη την έχουν κάνει... κανα-δυο σκοπεύουν να κάνουν εσωτερική μετανάστευση και μόνο 1-2 επέμεναν ότι δεν θέλουν να τους κάνουν τη χάρη και να φύγουν από την Ελλάδα. Χθες το μεσημέρι συνάντησα έναν φίλο μου πολιτικό. Τον άφηνα να μιλάει... το τηλέφωνό του κτύπησε 3-4 φορές... συνάδελφοι του... με μεγάλη πίκρα (δυστυχώς όχι έκπληξη) είδα ότι αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ πρέφα σε τί άσχημη θέση είναι ο κόσμος. Ούτε καν... λες και ζουν αλλού.  Aπό όλα  όσα κουβεντιάζει ο κόσμος στον δρόμο ή στο net ...ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ μα ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΙΠΟΤΑ δεν φτάνει στα αυτιά... ή μάλλον στον  εγκέφαλό τους. Καθώς μιλούσε για κομματικές αηδίες εγώ σκεφτόμουν ότι όταν ήταν να γεννηθεί η κόρη μου η Αθηνά... ο γυναικολόγος μας είπε ότι η αμοιβή του θα’ταν ισόποση με την αξία του δωματίου του μαιευτηρίου. Σούπερ δωμάτιο; Σούπερ αμοιβή. Δίκλινο; Αντίστοιχη αμοιβή. Τρίκλινο; Αντίστοιχη... και πάει λέγοντας. To τέλειο νταβατζιλίκι. Έμεινα μαλάκας. Κίνησα γη και ουρανό. Δεν γινόταν τίποτα. Οταν το θέμα το πήγα στα δημοσιογραφικα γραφεία ή απάντηση ήταν απεχθής: «Ναι, αλλά εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε 50% εκπτωση!» Φυσικά αλλάξαμε γυναικολόγο και ΦΥΣΙΚΑ η κόρη μου γεννήθηκε σε Δημόσιο Μαιευτήριο (Αρεταίειο