Απολαύστε τον όσο… μένει Ελλάδα

Ο Γιάννης Σερέτης μας παρακινεί να παρακολουθήσουμε την εφετινή παρουσία πορεία και εξέλιξη του Στέφανου Αθανασιάδη. Γιατί; Διαβάστε… Γέννησε πολλά θέματα η αγωνιστική. Θα μπορούσε να σταθεί κάποιος στην μετάλλαξη του Ολυμπιακού, ο οποίος ολοφάνερα έχει χάσει τη χημεία του και δεν μπορεί να βγάλει δεύτερες και τρίτες επιθέσεις με κλεψίματα όχι μόνο εναντίον της Μαρσέιγ, αλλά ούτε εναντίον του Ντάνι, του Βασιλακάκη και του Πόι (16 κλεψίματα η Ξάνθη, 15 οι Ερυθρόλευκοι!). Στην ΑΕΚ, της οποίας το επίπεδο πια είναι τέτοιο που ένας χαφ υποτιμημένος μεν, απλά «καλός» δε, είναι ο «Ζιλμπέρτο Σίλβα» της ή ο «Καρεμπέ» της αν θέλετε: τόσο απαραίτητος ο Μάκος! Θα μπορούσε να αναφερθεί στις απίθανες προσωπικές ιστορίες που δημιουργεί μέσα σε 90 λεπτά αυτό το άθλημα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ορέστη Καρνέζη και τον Στέφανο Καπίνο. Η΄ στο προσωπικό σόου του Φαμπιάν Εστογιανόφ, ο οποίος λίγο έλειψε να νικήσει μόνος του κοτζάμ ΠΑΟΚ. Η΄ να αναλύσει πώς μια «μεγάλη» ομάδα διαχειρίζεται ένα ματς με παίκτη λιγότερο για μεγάλο χρονικό διάστημα εναντίον της «μικρότερης» (χθες ηττήθηκε η Ρεάλ από τη Λεβάντε 1-0 παίζοντας με δέκα από το 40’). Η΄ να σταθεί σε συγκεκριμένα πρόσωπα: στον απίστευτο Μέλμπεργκ και στον «δεν μασάω» Τζιμπούρ (η ασίστ στον Πάντελιτς «όλα τα λεφτά», όχι η κεφαλιά από το κόρνερ, έχει βάλει πολλά τέτοια…), στο νευρικό γέλιο του Μπακαγιόκο που θα χτυπήσει «πεντάδα» στους σκόρερς, στην τρομερή αλλαγή νοοτροπίας του Λέτο, στην ετοιμότητα του Αραμπατζή, τη βελτίωση του κάπτεν Θεοδωρίδη που αλωνίζει, τον «αέρα» του Χαριστέα που εξακολουθεί να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο. Προτιμώ, επειδή δεν έχω χάσει εφέτος ματς του ΠΑΟΚ και το δείγμα γραφής πια δεν είναι μικρό (αν και πάντα παρακολουθώντας το ματς από την κερκίδα βλέπεις και παρατηρείς χίλιες φορές καλύτερα τα πάντα εκτός από τα… ριπλέι για τις αμφισβητούμενες φάσεις) να σας παρακινήσω να εστιάσουμε όλοι τούτη τη χρονιά στην απόδοση και την πορεία του Στέφανου Αθανασιάδη. Λάβετε ως κριτήριο για την παρουσία του ότι την περίοδο 2008-2009, όταν ο Φερνάντο Σάντος μας τον «παρουσίασε», ο «Κλάους» είχε αγωνιστεί σε 13 παιχνίδια, σε όλα ως «αλλαγή». Την επόμενη σεζόν πήγε στον Πανσερραϊκό, πέρυσι έπαιξε μόνο σε 8 από τα 31 παιχνίδια του σε ολόκληρο το 90λεπτο και εφέτος ο Μπόλονι σωστά δεν τον βγάζει από την ενδεκάδα, παρά μόνο όταν είναι τραυματίας (όπως επί παραδείγματι στη μοναδική εφετινή ήττα του Δικέφαλου, από τον Εργοτέλη). Στα 20 του, ως «ρούκι» είχε παίξει 229 λεπτά σε όλη τη σεζόν, και εφέτος έχει ήδη αγωνιστεί σε 628 λεπτά. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να παρατηρήσει κάποιος τον Αθανασιάδη, που δεν είναι πλέον μικρός στα 23 του. Όχι επειδή χθες πέτυχε το 0-1 και ουσιαστικά «προκάλεσε» το 1-2 με το άλμα στον… Θεό πριν από τη γκέλα του Γιόνσον και το πλασέ του «Σάλπι». Αλλά διότι πολλά από τα στοιχεία του παραπέμπουν σε ξένο, μοντέρνο επιθετικό! Το ελαφρύ πάτημά του στο τρέξιμο και στο σπριντ. Το εκπληκτικό άλμα του. Το πρέσινγκ του: εκεί που πρέπει, όταν πρέπει για τον κεντρικό φορ στο 4-3-