Δεν σε ξέρω, αλλά σ’ αγαπώ!

Βασικά αγαπώ το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και λυπάμαι όταν παρακολουθώ (σε συνεχόμενες) κρίσεις μαζοχισμού το ελληνικό πρωτάθλημα. Ομως σήμερα το θέμα μου δεν θέλω να’ναι το ποδόσφαιρο. Θέλω να’ναι το μπάσκετ. Γράφω ως φίλαθλος που παρακολουθεί το άθλημα χαζεύοντας απλώς το θέαμα. Δεν ξέρω πολλά... καταλαβαίνω αρκετά... αλλά αυτο ποτέ δεν σε κάνει γνώστη. Πρέπει να πω ότι ένας αγώνας μπάσκετ, στον οποίον έχω ενδιαφέρον (παίζει η ομάδα μου, η η Εθνική) μου προκαλεί άγχος. Η συνεχής εναλλαγή του σκορ ή ή συχνή ανατροπή του με τρελλαίνει. Δεν το αντέχω. Ετσι πιάνω συχνά τον εαυτό μου να αλλάζει κανάλι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και να επανέρχομαι όταν υπολογίσω ότι η μπόρα έχει περάσει. ΟΚ! Ντρέπομαι που το λέω σε ανθρώπους (αναγνωστες και συναδέλφους) που ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ. Ομως είναι η αλήθεια. Από την άλλη αυτο το άθλημα μου’χει δώσει (σε όλους μας) στιγμές ανείπωτης χαράς και υπερηφάνειας. Τί να σας λέω τώρα; Είναι σαν να παραβιάζω ορθάνοικτες πόρτες. Θα σας πω μόνο δυο δικές μου αναμνήσεις... και μετα θα βγάλω τον σκασμό διαβάζοντας τους εξαιρετικούς συναδέλφους που θα στέλνουν τις ανταποκρίσεις τους από το φετινό Ευρωμπάσκετ. Θυμάμαι λοιπόν ότι πρωτόδα μπάσκετ live στο Καλλιμάρμαρο. Ηταν τέλη της δεκαετίας του ’70 και ο Παναθηναϊκός έπαιζε ευρωπαϊκό παιγνίδι με μια γαλλική ομάδα (δεν θυμάμαι ποια). Χάσαμε. Χάσαμε μάλιστα εύκολα... αλλά θυμάμαι τον εκνευρισμό μου, όταν στα τελευταία λεπτά παίζαμε με 4 αναπληρωματικούς και τον Απόστολο Κόντο, να σουτάρει από όλες τις γωνίες και να μπαίνουν όλα μέσα, αλλά να μην μπορούμε καν να πλησιάσουμε. Θυμάμαι έναν κύριο μπασκετόφιλο πίσω μου να μπουρμουράει: -Μα κανείς δεν σκέφτεται να προστάψει τον Κόντο; Γιατί δεν τον βγάζει; Είχα συμφωνήσει τόσο πολύ... Ξανάδα μπάσκετ όταν είδε όλη η Ελλάδα. Τότε που’ρθε ο Θεός Γκάλης στην Ελλάδα, στον Αρη. Ηταν η πρώτη (και τελευταία φορά) που είδα αθλητή να κάνει τόσο εξωφρενικά πράγματα με τόσο μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Ισως οι περισσότεροι από σας να’χετε δει τον Γκάλη στο Υοutube… ίσως νά’χετε την πολυτέλεια (ή την ατυχία) να τον συγκρίνετε με άλλους παικταράδες της εποχής του π.χ. τον μακαρίτη τον Ντράζεν Πέτροβιτς... αλλά τότε εμείς όλοι στην Ελλάδα βλέπαμε τον Νικ, να στέκεται στον αέρα, να ντριπλάρει, να μοιράζει να βάζει το ένα καλάθι μετα το άλλο και σταματημό δεν είχε. Θυμάμαι ότι μέχρι τότε, το μπάσκετ π.χ. στις εφημερίδες κάλυπτε έναν μικρό χώρο στις αθλητικές σελίδες, οποίος ξαφνικά μεγάλωσε... μεγάλωσε... μεγάλωσε... γιγαντώθηκε. Η Ελλάδα που έψαχνε απεγνωσμένα έναν ήρωα, τον είχε βρει σε έναν τύπο που’χε έρθει από την Αμερική, δεν ήταν πρώτο μπόι, δεν έκανε δηλώσεις και δεν έκανε πίσω σε ο,τι αφορούσε τον επαγγελματισμό... Δεν μιλούσε, αλλά έβαζε την μπάλα και τους αντιπάλους στα καλάθια. Ολοι (κι όλες χαχαχαχαχαχα) γίναμε μέσα σε λίγους μήνες μπασκετόφιλοι. Γιαγιάδες που δεν τον έβλεπαν τον Γκάλη του ‘διναν ευχές... κοπέλες που σιχαινόντουσαν ο,τιδήποτε είχε σχέση με μπάλα πάθαιναν υστερία... και ξαφνικά μια ολόκληρη γενιά που δεν είχε δ