Ένα γρήγορο αντίο!

Και κάπου εδώ τελειώνουμε από εδώ χάμου οι καψεροί και πάμε για αλλούθε. Πρώτο κείμενο του Ουλελέ γράψαμε στις 31 του Ντεκέμπριος του δύο χιλιάδε οκτώ, τελευταίο σήμερις πρώτη Γιούνη του δύο χιλιάδε έντεκο.
  Με αυτά τα τελευταία κείμενα ποτέ δεν ήσαντο καλός να σας πω, ανέκαθεν πίστευα ότι είναι λίγο cheesy που λένε και στο χωριό μου, αλλά ενίοτε είναι αναγκαία, γιατί μετά από τόσο καιρό κάποια ευχαριστώ πρέπει να τα πεις πριν αποχωρήσεις.

-    Ένα ευχαριστώ λοιπόν, σε όλους τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης που συμμετείχαν με τα σχόλια και τα σουρδουβούρδου τους και για τα περαιτέρω (τουλάχιστον για την ώρα) θα τα λέμε από εδώ  https://www.facebook.com/home.php?sk=group_112659545417352&ap=1
-    Δύο ευχαριστώ σε όσους από εσάς εκεί έξω με βρίσατε, με καταραστήκατε και μου ευχηθήκατε θάνατο, καρκίνο και έμπολα (βασικά κανείς δεν μου ευχήθηκε έμπολα, μαλακία σας). Θα ήταν λίγο κενό περιεχομένου αυτό που κάνω αν δεν κατάφερνα να εκνευρίσω κόσμο.
-    Τρία ευχαριστώ σε όλους εσάς που κατά συρροή, άλλα έγραφα και άλλα καταλαβαίνατε. Χωρίς εσάς, δεν θα υπήρχε η γλυκιά επιβεβαίωση ότι η έντονη μυρωδιά της σκατίλας θα είναι πάντα η κεντρική ευωδιά που χαρακτηρίζει τον ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυρίως.
-    Τέσσερα ευχαριστώ στον Δημήτρη Μπερμπάτη, τον άνθρωπο ο οποίος με την ευλογία του φώτισε την στήλη και ένα εξίσου τετραπλό ευχαριστώ σε όσους εσάς ασπαστήκατε την διδασκαλία του.

Αυτά τα ολίγα είχα να πω παίδες, ακούτε Bill Hicks και Suicide γιατί χανόμαστε.

Goodnight and Godspeed. Κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε. Ούτως ή άλλως από τους ίδιους σκουπιδοτενεκέδες τρώμε.