Ένας Κολοκοτρώνης με μπούκλες! (video)

Το δράμα του Ηρακλή δεν ξέρω πόσους συγκινεί και πόσους όχι. Εμένα, πάντως, δεν με αφήνει ασυγκίνητο η περιφορά ολόκληρου Χατζηπαναγή, ως Επιταφίου και ως τελευταίας ελπίδας νεκρ-ανάστασης. Το έχουμε αυτό στην Ελλάδα. Στις δύσκολες στιγμές, η πρώτη μας σκέψη πάει στα «λάβαρα». Τα ξεσκονίζουμε από τη σκόνη του χρόνου και τα βγάζουμε έξω να τα αερίσουμε, παντιέρα για να φύγουν τα αερικά. Στα «λάβαρα» τις ψάχνουμε τις λύσεις και -εν τέλει- στους Κολοκοτρωναίους, θυσιάζοντας θυσίες άλλων στο βωμό μιας πρόσκαιρης λύσης, ενός ιστορικού συμβιβασμού στο όνομα της «ιστορίας». Ωστόσο, επειδή το φινάλε του Κολοκοτρώνη και η γενικότερη μοίρα των Κολοκοτρωναίων σε αυτή τη χώρα είναι προδιαγεγραμμένη, επιτρέψτε μου να αδιαφορήσω για το δράμα του Ηρακλή (ασχολείται ολόκληρος Βάσια με αυτό - τι να πει και τι να κάνει ένας πτωχός πλην τίμιος νταλικέρης;) και να ασχοληθώ με το δράμα του ίδιου του Κολοκοτρώνη των ημερών. Του ξεχασμένου ήρωα, που πήγε στην Έπο και δεν τον άφηναν να μπει μέσα επειδή δεν τον ήξεραν. «Μα είναι ο Χατζηπαναγής, ο Βάσια, κοιτάχτε μπούκλα», προσπάθησαν να εξηγήσουν στον πορτιέρη, αλλά μέχρι να λυθεί η παρεξήγηση εκείνος ήταν σε άρνηση «ρε, δεν πα να ΄ναι κι ο Γρίμπιλας»! Δεν ήταν... Ο Χατζηπαναγής ήταν και μπήκε, αλλά εύχομαι τώρα να μη φτάσει ο ίδιος στο σημείο σε λίγο καιρό να εύχεται να μην είχε μπει ποτέ. Ούτε στην Έπο ούτε σε αυτήν την περιπέτεια. Να τον είχαν παρατήσει ήσυχο και σκονισμένο, στην αποθήκη με τα λάβαρα, για να μην επιβεβαιώσει και αυτός τον κανόνα των Κολοκοτρωναίων που προδόθηκαν από την πατρίδα... Πόσοι και πόσοι δεν ήταν αυτοί που προσπάθησαν κατά καιρούς, βάζοντας μπροστά το όνομα και την ιστορία τους, «να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται», χάνοντας τελικά την υστεροφημία τους; Πόσοι και πόσοι δεν μετατράπηκαν από «ήρωες» και «ηγέτες», σε «προδότες» κι εξιλαστήρια θύματα, είτε από τις αγνές προθέσεις είτε από την άγνοιά τους; Πόσοι και πόσοι δεν βούλιαξαν μαζί με τα καράβια που πήγαν να σώσουν, ξεχνώντας πως ...δεν ήταν καπεταναίοι; Ο Χατζηπαναγής είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο, βιβλίο ολόκληρο, όχι μόνο για τον Ηρακλή. Ό,τι καλύτερο παρουσίασε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ταλέντο. Ο παίκτης που υποχρέωνε όλους τους Έλληνες φιλάθλους να βλέπουν ΚΑΙ Ηρακλή κι ας μην τον υποστήριζαν, για να μη χάσουν καμιά ντρίμπλα στο σημαιάκι του κόρνερ. Πραγματικός ηγέτης, αλλά μέσα στο γήπεδο. Τώρα πάει να μπλέξει, πάνε να τον μπλέξουν είναι η σωστή έκφραση, με κάτι που δεν ήταν ποτέ. Κι αυτό έχει κινδύνους... Επειδή πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή και βλέπετε τη φωτογραφία ενός ψαρομάλλη μπουκλάκια με λασπωτήρα πάνω από το κείμενο και απορείτε «τι εστί ...Γρίμπιλας;», θα θυμίσω τρία πράγματα. Ένα βραβείο, μια μικρή ιστορία και τον ίδιο σε δράση. 1) Ο Βασίλης Χατζηπαναγής έχει αναδειχτεί κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 χρόνων από την Έπο (2003). 2) Κάποτε, ένας άλλος μεγάλος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Μίμης Παπαϊωάννου, είχε βάλει ένα στοίχημα μαζί του. Ο Βάσια του είπε «θα σου περάσω την μπάλα μέσα από