Η αλλαγή στο... πράσινο DNA!

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει στο gazzetta.gr για το... πράσινο πατατράκ από την Οντένσε και για το πως αλλοιώθηκε το ευρωπαϊκό προφίλ του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια!   * «Ημίθεοι» μετά το 1-1 στη Δανία (θα ήταν… «θεοί» αν δεν είχαν ισοφαριστεί στο 90’…), «άχρηστοι» μετά το 3-4 στην Αθήνα. This is Greece και… this is football in Greece. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο. * Κι’ όμως. Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο. Ούτε υπερπαίκτης είναι ο Λέτο να περνά όποιον γουστάρει όποτε γουστάρει, ούτε «τσιγκολελέτα» να μην σηκώνει κεφάλι από το γρασίδι και να παίζει «λετόσφαιρο» που γράφει και ένας φίλος… * Ούτε «Εσιέν» είναι ο Σιμάο που κάλυπτε τα πάντα και «κατάπινε» τους πάντες στη Δανία, ούτε ένας μυώδης μαραθωνοδρόμος που υποδύεται τον επαγγελματία αμυντικό μέσο και δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται, όπως στο ΟΑΚΑ. * Ούτε «Λάμπαρντ» είναι ο Κατσουράνης, για να πιέζει, να κλέβει, να κάνει τάκλιν και ασίστ ταυτόχρονα, να βγαίνει και ως «κρυφός» επιθετικός όπως στη Δανία, ούτε ένας άχρωμος χαφ με πάμπολλα λάθη στις πάσες, θολωμένο μυαλό και αδυναμία να συντονίσει στοιχειωδώς αμυντικά την ομάδα του, όπως στο ΟΑΚΑ. * Ολοι οι παίκτες έχουν τα καλά και τα κακά τους. Μα σ΄αυτόν τον Παναθηναϊκό, ο μέσος όρος ποιότητας είναι πλέον σαφώς μικρότερος από τον περυσινό και τον προπέρσινο, ειδικά όταν απουσιάζουν οι νέοι χαφ για τα μαρκαρίσματα και την κυκλοφορία της μπάλας (Ζεκά, Βιτόλο) και ο Κουίνσι που μπορεί να δώσει περισσότερες επιλογές μεσοεπιθετικά. * Γιατί, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός είχε δύο διαφορετικά πρόσωπα στα δύο ματς; Γιατί όλοι οι παίκτες πλην του Νίνη παρουσίασαν το καλό πρόσωπό τους στη Δανία και το κακό στο ΟΑΚΑ; * Ο πρώτος λόγος είναι ότι στο πρώτο ματς ο Παναθηναϊκός εμφάνισε εκτός από το πρώτο δεκάλεπτο ένα σύνολο συμπαγές, που εφάρμοσε σε μεγάλο βαθμό τις εντολές του Φερέιρα, είχε 100% αυτοσυγκέντρωση σε κάθε φάση, σε κάθε λεπτομέρεια και ήξερε τι ζητούσε από το ματς. Στη ρεβάνς η ομάδα δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί ούτε το 0-1, ούτε το 2-1, ούτε το 2-2. Δεν ήταν ΟΜΑΔΑ. * Και προχθές φάνηκε τόσο μα τόσο πολύ η απουσία (όχι του ποδοσφαιριστή, αλλά της προσωπικότητας και της ποδοσφαιρικής σοφίας) του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Όπως και η ταχυδύναμη του Σισέ, βεβαίως, ο οποίος με αυτή την αστεία άμυνα της Οντένσε, θα είχε τουλάχιστον 6-7 ευκαιρίες να σκοράρει (εδώ είχε 3 ο ανέτοιμος και αργός Τοτσέ…). * Με τα δάκρυα για τις αποχωρήσεις, ωστόσο, δουλειά δεν γίνεται. Δουλειά γίνεται με τη… δουλειά. Και ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς δεν είχε τα τρεξίματα του πρώτου παιχνιδιού. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Ο τρίτος είναι πιο… σύνθετος και χρειάζεται πολλή κουβέντα και ανάλυση. Έγκειται στην αλλαγή του DNA μιας ομάδας η οποία μέχρι το 2008 και περισσότερο το 2009 (πριν από την απόκτηση των Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη) είχε μάθει για 3-4 γενιές να στηρίζεται περισσότερο στην αμυντική λειτουργία της. Αυτό δεν την βοηθούσε στο πρωτάθλημα, αλλά την καθιστούσε αποτελεσματική στην Ευρώπη, όπου «καθάριζε» εύκολα ή δύσκολα τους περισσότερ