Η Μάρθα Βούρτση του μπάσκετ!

Οι Γερμανοί ξανάρχονται ήταν ο τίτλος της ελληνικής ταινίας του 1948, η ρεπλίκα της οποίας βγήκε μετά από 63 χρόνια στις αίθουσες του ΝΒΑ, με μια αλλαγή! Τώρα οι Γερμανοί ξανακλαίνε κι ο Βασίλης Σκουντής μαζεύει από χάμω τα δάκρυα του Νοβίτσκι και τα βάζει στον μεγάλο κουβά της διαβίου μπασκετικής συγκίνησης. Καλός, άγιος και (παραδόξως για Γερμανό, κυρία Μερκελ μου) λατρεμένος του ελληνικού κοινού ο Νοβίτσκι, αλλά σαν να το ΄χει παρακάνει με τα κλάματα. Βουρκώνει με την παραμικρή επιτυχία του ο Ντιρκ και σε λίγο θα ξεπεράσει σε κυβικά δακρύων ακόμη και τη Μάρθα Βούρτση, που έφτιαξε μια μεγάλη κινηματογραφική κλαίγοντας ασταμάτητα, συνήθως δίπλα στο Νίκο Ξανθόπουλο! Γελώ τώρα που τα συνδέω όλα αυτά, αλλά με τη λατρεία της οποίας τυγχάνει και ο Ντιρκ από σύμπασα την ελληνική μπασκετική κοινότητα, νομίζω ότι έγινε κι αυτός το παιδί του δικού μας λαού και ούτως ειπείν (όχι όλοι, βρε αδερφέ, αλλά) μερικοί Γερμανοί είναι πράγματι φίλοι μας! Σύνδεση με τα προηγούμενα, που λένε και στα τηλεοπτικά σίριαλ: Το μυαλό μου γυρίζει τρία χρόνια πίσω, στις 20 Ιουλίου του 2008, στο ΟΑΚΑ, δυο-τρία λεπτά μετά τη λήξη του ματς (του Προολυμπιακού Τουρνουά) στον οποίο η Γερμανία νίκησε το Πουέρτο Ρίκο και σφράγισε την πρόκριση της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ο Νοβίτσκι φεύγει τρέχοντας και με τα χέρια του πάνω στο κεφάλι από τον αγωνιστικό χώρο και κατευθύνεται προς τα αποδυτήρια για να βιώσει μονάχος του ή σε στενό κύκλο τη συγκίνηση, την ανακούφιση, την ευτυχία, τη λύτρωσή του και όλα τα συναισθήματα που (νιώθει ότι) είναι φυλακισμένα στην καρδιά του… Για κακή του τύχη, όμως, τα αποδυτήρια είναι ακόμη κλειδωμένα. Οι σύντροφοι του και τα υπόλοιπα μέλη της Nationalmanshaft έχουν μείνει στο γήπεδο και πανηγυρίζουν κι αυτός, αποκαμωμένος κιόλας από τη μεγάλη προσπάθεια, δεν δίνει καμιά αναβολή στο ιερό χρέος του: κάθεται στο πάτωμα, βάζει το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και ξεσπάει σε λυγμούς! Ένα κλάμα που γίνεται ωδή στον αθλητή, ο οποίος έχει θυσιάσει τον άνθρωπο και στον άνθρωπο που εκείνη την ώρα σκοτώνει τον αθλητή μέσα του! Η σκηνή υπήρξε όντως… απερίγραπτη και θα τη θυμάμαι πάντοτε ως μία από τις συγκλονιστικότερες που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μου, έστω κι αν την πρόλαβα όταν πλέον τα δάκρυα είχαν αρχίσει να στεγνώνουν στις παρειές του Ντιρκ. Οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερς δεν πρόλαβαν να την απαθανατίσουν, αλλά υπάρχει ένα ντοκουμέντο που τραβήχτηκε από την κάμερα ενός κινητού τηλεφώνου και μπορεί να υστερεί στην ψηφιακή ανάλυση, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα πειστήριο μεγαλείου και μια απόδειξη ότι ο Νοβίτσκι, αν και μπασκετικός θεός, εντούτοις παραμένει θνητός! Κι οι άντρες κλαίνε, κι ακόμη περισσότερο (κλαίνε και οδύρονται) οι μεγάλοι πρωταθλητές! Τρία χρόνια μετά τα δάκρυα που άφησε αμανάτι στο Μαρούσι, ο Νοβίτσκι γέμισε και τον άλλο μισό κουβά σε ένα sequel συγκίνησης, που μάλιστα συνέπεσε χρονικά με το κλάμα του Μάικλ Τζόρνταν. Πριν από δέκα πέντε χρόνια ( 16 Ιουνίου 1996) τα αποδυτήρια του «United Center» στο Σικάγο είχαν γίνει το θέατρο το