Η μοίρα

Ήμασταν συμμαθήτριες στο φροντηστήριο από μικρά παιδάκια. Με περνούσε 1χρόνο. Ήταν ένα κοριτσάκι χλωμό, αδύναμο και με φιλάσθενη ιδιοσυγκρασία. Δεν μιλούσε ποτέ, ήταν ντροπαλή και πολύ εσωστρεφής. Όταν ήταν σημαιοφόρος στην έκτη δημοτικού ήμουν πίσω της παραστάτρια από την Πέμπτη δημοτικού. Στην αναμνηστική φωτογραφία, και οι 5 χαμογελούσαμε στο φακό, ενώ εκείνη κοιτούσε κάτω και ήταν θλιμμένη.  Τα χρόνια περνούσαν και την έβλεπα στο σχολείο. Δεν έκανε παρέες, ήταν απόμακρη και καθόταν μόνη και σιωπηλή στο διάλειμμα. Είχε γίνει ένα όμορφο κορίτσι, με μια πολύ εύθραυστη φυσιογνωμία. Είχε μια-δυο φίλες και πού και πού γυρνούσαν μαζί από το σχολείο. Όταν την προσπερνούσα με το μηχανάκι και της κόρναρα για να τη χαιρετήσω, μου απαντούσε με ένα χλιαρό χαμόγελο και χαμήλωνε πάλι το βλέμμα.
Όταν πήγαινα εγώ στη Δευτέρα λυκείου κι εκείνη στην Τρίτη, ήρθε στο σχολείο ένα καινούριο κορίτσι. Τύχαινε να είναι συμμαθήτρια της Έυας. Παρατηρούσα το στυλ της καινούριας. ‘Ηταν ένα γεροδεμένο κορίτ