Η προφητεία του... Μωϋσή!

Ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που ουδείς δίνει βαρύτητα όταν πραγματοποιείται μια μεταγραφή, χώρισε τη θάλασσα του Πειραιά στα δύο. Η προφητεία για τον Μωΰση υπήρχε, όμως ένα χρόνο πριν ουδείς άκουγε. Το gazzetta.gr παρουσιάζει την πορεία του Ουρτάδο πριν και μετά τον Ολυμπιακό. Τα χοντρά γράμματα! Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πάθεις για να μάθεις. Αρκεί, να ακούσεις. Να ακούσεις πως πρέπει να διαβάζεις τα ψιλά γράμματα στις προσφορές, να διαβάζεις τους όρους στα συμβόλαια πριν υπογράψεις, να εξετάζεις το παρελθόν του ποδοσφαιριστή πριν τον αποκτήσεις. Στα τέλη Αυγούστου του 2010, κάτι φαίνεται να παραμέλησαν στον Πειραιά στην προσπάθεια να ενισχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την ομάδα και να ικανοποιήσουν στο έπακρο τις επιθυμίες του Ερνέστο Βαλβέρδε. Η ανακοίνωση της απόκτησης του Μόισες Ουρτάδο ήταν αιτία πανηγυρισμών πριν περίπου ένα χρόνο. «Έρχεται ο παικταράς», ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Πρωταθλητής», ενώ το «Φως των σπορ» έκανε λόγο για τη μεταγραφή του «σπουδαίου αμυντικού χαφ». Οι συστάσεις δεν ήταν διαφορετικές. Ο Μοϊσές Ουρτάδο, γέννημα-θρέμμα της Καταλωνίας (έχει παίξει και στην εθνική ομάδα) είχε από μικρός το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. «Θυμάμαι πάντα τη διαδρομή μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τρένα και σε αυτοκίνητα άλλων παιδιών. Θυμάμαι που επέστρεφα στο σπίτι στις 11 το βράδυ για να φάω και να κάνω τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Η μία μέρα μετά την άλλη, χωρίς ξεκούραση. Σχεδόν 16 ώρες στο δρόμο ανάμεσα σε μαθήματα και προπονήσεις». Η διαδρομή του δεν ήταν στη διάσημη Μασία της Μπαρτσελόνα, αλλά στην... άσημη μπροστά στην τεράστια συντοπίτισσά της, Εσπανιόλ. Εκεί πέρασε σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Από τα 13 του χρόνια, μέχρι την ημέρα που η ισπανική ομάδα τού άνοιξε την πόρτα για να πάρει το δρόμο για τον Πειραιά. Στην Βαρκελώνη έμαθε να αγαπάει τη ροκ μουσική, στην Εσπανιόλ πρωταγωνίστησε με τον αριθμό «22», τον οποίο δεν είχε αναγκαστεί να αποχωριστεί στη ζωή του (κάτι που αναγκάστηκε πέρυσι λόγω Μήτρογλου) και εκεί ήταν που αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει έναν φίλο. Ο θάνατος του Ντάνιεν Ζαρκέ είχε σημαδέψει τον άσο του Ολυμπιακού, που αφιέρωνε κομμάτια από τις σκέψεις του στη μνήμη του. «Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν θέλω να έχω την ανάμνηση της τελευταίας φοράς που σε είδα. Θέλω να θυμάμαι όλες τις αρχές που μας δίδαξες και να σου πω πως πάντα θα είσαι ανάμεσά μας. Όπου κι αν είσαι, θα σε έχουμε στην καρδιά μας. Σε ευχαριστώ για όλα φίλε μου. Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγες. Ένας χρόνος που ήταν όλα διαφορετικά για μένα και ο πιο δύσκολος που έζησα, μέχρι τώρα. Οι χαρές και οι λύπες δεν ήταν πια οι ίδιες. Θα είσαι πάντα μαζί μας». Ο γραπτός λόγος είναι το φόρτε του. Εξάλλου, έχει σπουδάσει δημοσιογραφία, επάγγελμα που θα ήθελε να εξασκήσει, αλλά σε διαφορετικό τομέα από εκείνον του ποδοσφαίρου. Τα ψιλά γράμματα... Τα ωραία αφιερώματα, εξίσου όμορφα τελειώνουν... Στο συγκεκριμένο, όμως, όπως και σε εκείνα που γράφτηκαν ένα χρόνο πριν υπάρχει το σημείο κλειδί. Εκείνο που πολλοί προσπερνούσαν με μια γρήγορα ανάγνωση, αλ