Κι αν χάσει, δεν θα χάσει...

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανυπομονεί να δει την καινούρια Εθνική στο Ευρωμπάσκετ και εξηγεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να προκύψει από αυτό ζημιά ή αποτυχία. Eγραφα, πρόπερσι τέτοιες μέρες, ότι η Εθνική ομάδα δεν έχει πιά την πολυτέλεια να θεωρεί οποιοδήποτε ματς εύκολο ούτε να κερδίζει αγώνες με τη φανέλα. Η Εθνική του 2009, που κατέβαινε στο Ευρωμπάσκετ χωρίς Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή. Διαψεύστηκα πανηγυρικώς και πανηγύρισα δεόντως, αν και είχα αυγό στο μούτρα. Νόστιμο το πολωνικό αυγουλάκι! Το μετάλλιο του Κατοβίτσε ήταν απολαυστικό, όχι μόνο επειδή έπεσε από τον ουρανό, αλλά και επειδή απέδειξε τη δυναμική του ελληνικού μπάσκετ και την ποιότητα του Έλληνα μπασκετμπολίστα, σε επίπεδο ατομικής κατάρτισης αλλά και τακτικής ικανότητας. Πάνω στο παρκέ των τριών πολωνικών πόλεων που φιλοξένησαν την Εθνική μας, τα δώδεκα πρωτοπαλίκαρα του Καζλάουσκας κατέθεσαν όχι μόνο το "θέλω" και το "μπορώ", αλλά και το "γνωρίζω". Τους Τούρκους, στον προημιτελικό, τους έπιασαν οι δικοί μας κορόιδο. Τους Σλοβένους, στο μικρό τελικό, ακόμα περισσότερο. Τους Κροάτες, στο Πόζναν, τους έκαναν ρεζίλι. Υπήρξαν βεβαίως και αγώνες στους οποίους το ταβάνι της ομάδας αποδείχθηκε χαμηλό: με Ισπανία, με Ρωσία, με Γαλλία. Το σενάριο που θεωρεί εσκεμμένη εκείνη την ήττα από τους Γάλλους στο Μπίντγκος το ακούω βερεσέ. Στη "χειρότερη" περίπτωση, χειροκροτήσαμε το νικητήριο καλάθι τους. Μέχρι το τελευταίο τάιμ-άουτ, η ελληνική ομάδα έπαιζε για τη νίκη και απλώς δεν μπορούσε να την πετύχει. Να μη σας πω ότι οι αδιάφοροι της παρέας ήταν οι Γάλλοι...   Η Εθνική ομάδα του 2009 είχε -σε σύγκριση με τη σημερινή- Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Περπέρογλου: έναν ασυγκράτητο ηγέτη που διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά του, έναν σέντερ-κύκλωπα που ισοπέδωσε τους αντιπάλους στην τελική ευθεία και έναν καλούτσικο φόργουορντ που τότε ήταν πρωτάρης και πέρασε απαρατήρητος. Έβγαλε έναν πολύτιμο ρολίστα από τα σπλάχνα της στο πρόσωπο του Πρίντεζη και πόνταρε στη σιγουριά του Φώτση, του Ζήση και του Μπουρούση. Αλλοι ετοιμοπόλεμοι πρωτοκλασάτοι δεν υπήρχαν. Ο Νικ Καλάθης ήταν ο άγουρος ρολίστας των 5 λεπτών, ο Κουφός έπαθε γαστρεντερίτιδα και παροπλίστηκε, ο Καϊμακόγλου βρισκόταν ακόμα στο ξεκίνημα, ο Γλυνιαδάκης απλώς συμπλήρωσε την ομάδα. Θυμάται κανείς ποιος παίκτης πλαισίωνε την περιφερειακή γραμμή; Σωστά. Ο Γιάννης Καλαμπόκης. Και έπαιζε. Πολύ. Αυτή ήταν η ομάδα που κέρδισε μετάλλιο στην Πολωνία. Επτά παίκτες και βγάλε. Μεπροπονητή αλλού νυχτωμένο.Η φετινή μπορεί να αποδειχθεί ανώτερη της προπέρσινης. Κι ας μην έχει τις μπούκες και τα τρίποντα του Σπανούλη. Κι ας εμφανιστεί χωρίς το θηρίο που λέγεται Σχορτσανίτης. Παίκτες που στην Πολωνία έπαιζαν ρόλους κομπάρσου σήμερα μοιάζουν ικανοί να εξελιχθούνσεπρωταγωνιστές. Ιδιος είναι ο Νικ του 2009 με τον -ελπίζω υγιή- Νικ του 2011; Ο Καϊμακόγλου; Ο Κουφός; Ή μήπως είχαμε τότε Βασιλειάδη και Βουγιούκα; Δεν είχαμε καν Παπανικολάου, Σλούκα και Μάντζαρηκαι Μπράμο. Ούτε βέβαια Ζούρο. Θα πρέπει όμως να εμφανιστεί στη Λιθουανία με στολή παραλλαγήςκαι όχι με ένδυμα περιπ