Κόουτς στεναχωρήθηκες;

Ο Κώστας Ασημακόπουλος μεταφέρει τη συγκλονιστική εμπειρία που έζησε στον αγώνα βόλεϊ των Special Olympics και αναλύει τα δεδομένα της μεταγραφής του Δημήτρη Τζούριτς στον ιταλικό κολοσσό Τρεντίνο... Το πλοίο της μεγάλης φυγής σφύριξε... τρεις φορές για τον Δημήτρη Τζούριτς. Δεν τον χωρούσε άλλο το ελληνικό πρωτάθλημα. Έφυγε και σώθηκε το παλικάρι. Οχι, μόνο τώρα που έπεσε η κρίση, η μιζέρια και η καταχνιά. Κι από τότε που η Α1 ήταν στις δόξες της, παίκτες σαν τον Τζούριτς ήταν πολυτέλεια. Ο Τζούριτς είναι ένα φαινόμενο που όμως δεν θα πρέπει να χάσει άλλο χρόνο... Ήδη, έχασε αρκετό με τα όσα πέρασε εφέτος στον Ολυμπιακό. Έπρεπε να είχε φύγει από το καλοκαίρι του 2010 και να μπει σε πρόγραμμα «προστασίας παικτών». Πως έχουμε το πρόγραμμα «προστασίας μαρτύρων» για όσους συνεργάζονται με τις Αρχές σε διάφορες υποθέσεις. Ετσι και ο Τζούριτς. Ευτυχώς που πήγε στην Τρεντίνο για να μπει σε πρόγραμμα «προστασίας παικτών». Η επιλογή του να πάει στην Ιταλία ήταν η ιδανική και για το μεγάλο δίλημμα που έχει μέσα του σχετικά με το ποια θέση θα αγωνιστεί ας αφήσει να το αποφασίσουν οι κορυφαίοι του είδους. Στην Ελλάδα για το εάν θα παίξει ο Τζούριτς διαγώνιος ή, κεντρικός έχει άποψη και η κουτσή Μαρία, ενώ στην πραγματικότητα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχει πλέον ο Βούλγαρος Ράντοστιν Στόιτσεφ αλλά και ο συνεργάτης του Ρομπέρτο Σερνιότι για τον οποίο λέγεται πως η επιλογή του Τζούριτς ήταν προσωπική του εισήγηση. Σώθηκε ο Τζούριτς. Δεν του άξιζε άλλη μιζέρια και απαξίωση κι αυτό δηλώνει και ο ίδιος. Δυστυχώς αυτός και όλοι οι παίκτες της γενιάς του «άνθισαν» πάνω πάνω που πέφτει το... χαλάζι. Αλλά, όπως λέει ο λαός «από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Αν δεν είχαμε την κρίση ο Τζούριτς, ίσως να έμενε απλά ένας καλός παίκτης, ένα ακόμα ταλέντο με θηριώδη δύναμη, μέτρια τεχνική, μεσαίο ορίζοντα στόχων, κακομαθημένη νοοτροπία και «διαμαρτυρημένο» συμβόλαιο στον φάκελο κάποιας προσφυγής. Μόλις καβατζάριζε και τα 25 χρόνια της ζωής του θα έψαχνε κάπου να αράξει και αυτό θα ήταν όλο. Αργά ή γρήγορα θα του έπεφταν τα φτερά. Δημόσιος υπάλληλος θα γίνονταν όπως τόσοι και τόσοι προκάτοχοι του που είχαν τεράστια ταλέντα, αλλά βολεύτηκαν στα κάλπικα συμβόλαια και δέχτηκαν να γίνουν ακόμα και καθαριστές των πάγκων. Η δύσκολη χρονιά που πέρασε εφέτος στον Ολυμπιακό και η οικονομική κρίση έβαλαν τον Τζούριτς σε σκέψεις. Τον ανάγκασαν να πάρει αποφάσεις μια ώρα αρχύτερα. «Τώρα ή ποτέ» έλεγε κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί μετρώντας μερικά κέρματα στο παντελόνι του. Τις περισσότερες φορές περνούσε με δανεικά. Αυτό που τον κρατούσε ζωντανό ήταν το όνειρο μιας καλής μεταγραφής. Ναυαγός στο νησί του Ρέντη είχε καταλήξει. Περίμενε το καράβι της Τρεντίνο. Ευτυχώς για αυτόν οι συγκυρίες βοήθησαν, το καράβι πέρασε από τον Πειραιά κι ο Τζούριτς γατζώθηκε στην άγκυρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει ένα άλλο μεγάλο επεισόδιο της περιπέτειας του Τζούριτς. Η περίπτωση του είναι σίγουρα μοναδική. Ποτέ κανείς Ελληνας διεθνής δεν έχει αγωνιστεί στην πρωταθλήτρια Ιταλίας, Ευρώπης και Κόσμου και μάλισ