Μου λείπεις...

Με την Κατρίν, ήμασταν συμφοιτήτριες. Βέβαια, αυτό το καταλάβαμε την ημέρα που δίναμε ένα μάθημα στην εξεταστική του δευτέρου έτους. Μέχρι τότε, την έβλεπα στα πάρτυ.
Ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι, ψηλό, αδύνατο με μακριά μαλλιά. Χόρευε από την αρχή μέχρι το τέλος στα μαγαζιά και εκείνες της ώρες της ανατολής του ηλίου που είχαμε μείνει λίγοι και καλοί στο μαγαζί, με ανοιχτή την οροφή στο καλοκαιρινό +soda, όταν ο dj έπαιζε μαζί με τα ζωντανά τουμπερλέκια, φορούσαμε τα γυαλιά ηλίου και ανεβαίναμε στα κουτιά παρακαλώντας τον κάθε φορά να μην είναι αυτό το τελευταίο κομμάτι και να παίξει άλλο ένα κι άλλο ένα μέχρι που μας αποτελείωνε με ότι καλύτερο είχαμε ακούσει όλο το βράδυ…
‘Όταν με είδε και την είδα στο αμφιθέατρο χαμογελάσαμε αυθόρμητα και πλησιάσαμε η μια την άλλη. Την ρώτησα πώς και δεν έχουμε ξαναβρεθεί και μου έλεγε πως δεν παρακολουθούσε και πολύ, διάβαζε και ερχόταν κι έδινε τα μαθήματα. Από εκεί και πέρα, κάναμε παρέα. Μου είπε κι άλλα πράγματα για τον εαυτό της. Είχε μεγαλώσει στη Γούβα και έμενε εκεί ακόμα. Μου είπε πως είχε μια σχέση στη Θεσσαλονίκη και ανέβαινε 2 φορές το μήνα περίπου για να τον δεί. Ένα πρωί μετα από έξοδο που γυρίσαμε από το club στο σπίτι της να αράξουμε λίγο με μια παρέα, το διαμέρισμα της Κατρίν ήταν στη Γούβα μεν, αλλά όταν έμπαινες μέσα, ήταν τόσο ανακαινισμένο και με τόσο καλό interior design που αναρωτήθηκα τι δουλειά κάνουν οι γονείς της και τι εισοδήματα έχουν για να έχουν μετατρέψει ένα παλιό δυόροφο στη Γούβα Παγκρατίου εσωτερικά σε υπόδειγμα αρχιτεκτονικής εσωτερικού χώρου με ανακαίνιση, ακριβά έπιπλα, υπερσύγχρονες συσκευές και ακριβούς αυθεντικούς πίνακες. Τη ρώτησα και μου είπε πως είχε χάσει και τους 2 γονείς της σε τροχαίο ατύχημα πρίν 2 χρόνια. Ένιωσα άσχημα που ρώτησα και της είπα πως λυπάμαι πολύ.
Αλλάξαμε θέμα και ανεβήκαμε στην κρεβατοκάμαρά της. Κοίταξα τη γκαρνταρόμπα της. Τα κομμάτια ήταν ένα κι  ένα. Επώνυμα, καλόγουστα, μοναδικά και πολλά, μα πάρα πολλά. Πάντα ήταν καλοντυμένη, αλλά τώρα είδα την πηγή. Τη ρώτησα αν και αδιάκριτο, πώς συντηρείται οικονομικά και μου είπε από τις οικογενειακές καταθέσεις και από κάποια σύνταξη που παίρνει από τον πατέρα της, γι αυτό δε δουλεύει ακόμα.
Οι μήνες πέρασαν και με την Κατρίν  γίναμε πολύ φίλες. Της στάθηκα σε μια δύσκολη προσωπική της στιγμή, κάναμε μαζί γιορτές, πήγαμε μαζί διακοπές, δεθήκαμε και εμπιστευθήκαμε η μια την άλλη… Μου έφερνε στο μαγαζί που δούλευα πάντα όταν ερχόταν μια σοκολάτα και μου έλεγε « Όρθια, εδώ στην πόρτα  μεσα στο κρύο, φάε μια σοκολατίτσα φιλενάδα να περάσει η ώρα..Σε περιμένω μέσα ε ; » Κι όταν έσπαγε ο κόσμος κατά τις 6 το πρωί, έμπαινα μέσα και τα σπάγαμε μαζί για κανα 2ωρο χορεύοντας για πάρτη μας και μόνο. Μου έλεγε γιατί κάθομαι και ξεροσταλιάζω στην υποδοχή ενώ το μαγαζί  ήταν του φίλου μου. Της απαντούσα πως άλλο το ένα άλλο το άλλο. Δεν ήθελα να είμαι η κυρία του κυρίου. Σε αυτό το πόστο με γνώρισε, είναι η δουλειά μου και δεν την αφήνω για να το παίζω κυρία αφεντικού. Κούναγε το κεφάλι της