Ο μέγας ευεργέτης του μπάσκετ!

Ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης αναπαύεται εδώ και λίγες ώρες εν τόπω χλοερώ και ο Βασίλης Σκουντής γυρίζει το ρολόι 32 χρόνια πίσω και διηγείται πως αυτός «ο καλός Πόντιος και καλός Αρειανός» ευεργέτησε το ελληνικό και το ευρωπαϊκό) μπάσκετ… Μια κουβέντα του Ανέστη Πεταλίδη είναι αυτή που (νομίζω ότι) περικλείει  και συνοψίζει όλη την αλήθεια για τον Γιώργο Τσιλιγκαρίδη: «Καλός Πόντιος και καλός Αρειανός»… Αυτός ο καλός Πόντιος και καλός Αρειανός έφυγε χθες από τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη διαθήκη –κτήμα όλων των γενεών του ελληνικού αθλητισμού: τον Νίκο Γκάλη! Ως τέτοιον άλλωστε επέμενε να τον αναγνωρίζει και να τον συστήνει η ελληνική αθλητική πιάτσα: ως τον άνθρωπο που έφερε τον Γκάλη στην Ελλάδα, ένας τίτλος τιμής, που θα μπορούσε να αποτελεί και την επιγραφή στην επιτύμβια στήλη του… Τον συχωρεμένο τον γνώρισα πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια και δυστυχώς δεν τον ξανασυνάντησα τον Δεκέμβριο του 2009, στη Θεσσαλονίκη, όπου ανέβηκα για να ετοιμάσω ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στην τριακοστή επέτειο από την άφιξη του Γκάλη στην Ελλάδα. Το γράφω αυτό με μπόλικες ενοχές, από τις οποίες φρόντισε να με απαλλάξει εν μέρει ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας (του Φιλίππου, του Σπόρτιγκ κοκ) Βαγγέλης Πουλιανίτης. Επειδή το reunionτων πρωταγωνιστών της παρθενικής εμφάνισης του Νικ στο ελληνικό πρωτάθλημα (Άρης-Ηρακλής, 2 Δεκεμβρίου 1979) τράβηξε παραπάνω απ’ ό,τι υπολόγιζα και στο μεταξύ είχα στήσει στο καφενείο και τον Πεταλίδη, παρακάλεσα τον Βαγγέλη να πεταχτεί μέχρι το σπίτι του Τσιλιγκαρίδη και να του πάρει μερικές δηλώσεις… Πήρε επ’ ώμου την κάμερα του ο Βαγγέλης, έφυγε σφαίρα, έκανε τη συνέντευξη, μου έφερε την κασέτα στο Αλεξάνδρειο κι ένιωσα ανακουφισμένος, που το ‘χα σώσει, έστω και δι’ αντιπροσώπου! Δεν το γράφω, διότι σώνει και καλά ο αποθανών δεδικαίωται, αλλά επειδή είναι γεγονός: ο Τσιλιγκαρίδης θα πρέπει να συμπεριληφθεί στον κατάλογο (και δη σε περίοπτη θέση) των μεγάλων ευεργετών του μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού. Το εννοώ, διότι το δικό του ποντιακό πείσμα και η… Αρειανοφροσύνη που τον διακατείχε (φύσει, αλλά και θέσει, καθώς εκείνη την εποχή ήταν μέλος της διοίκησης του ΑΣ και μάλιστα έφορος μπάσκετ, με πρόεδρο τον Μενέλαο Χατζηγεωργίου και γενικό αρχηγό τον Ανέστη Πεταλίδη) κατέρριψαν τις επιφυλάξεις του πατέρα, την αγωνία της μάνας και τον σκεπτικισμό του ίδιου του Γκάλη, που όντας τρίτος σκόρερ του NCAA(πίσω από τον Λάρι Μπερντ και τον Μπάτλερ)  και προερχόμενος από μια εξαιρετική καριέρα στο SetonHall(ως σούτινγκ γκαρντ και στην τελευταία σεζόν του ως πλέι μέικερ) προσδοκούσε μια καλή θέση στο ντραφτ και ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ… Τα πράγματα όμως δεν του ήρθαν όπως τα περίμενε: ο ατζέντης του Μπιλ Μάνιον περί άλλα (και μάλιστα καλλιτεχνικά, καθότι προσπαθούσε να «σπρώξει» τον καινούργιο δίσκο της πελάτισσας του, Ντόνα Σάμερ) ετύρβαζε εκείνη την εποχή, ενώ ο ίδιος ο Νικ είχε έναν τραυματισμό που δεν του επέτρεψε να δείξει τον καλύτερο εαυτό του στα δοκιμαστικά τουρνουά. Συν τοις άλλοις , ελέω ύψους, δεν γέμιζε