Όλεγκ μου αγαπημένε

Γεια σας. Τι κάνετε καλά; Καθήστε, καθήστε. Φαίνομαι ε; Ε ναι, λοιπόν φαίνομαι. Δεν είμαι καλά. Καθόλου. Έχω κομμάρες και νιώθω μια ελαφριά κατάθλιψη. Το γνωρίζω πως πάει να γίνει κακό συνήθειο και ακόμα δεν έχει αρχίσει η τσεζόν, αλλά δεν φταίω εγώ που ο κόσμος είναι άδικος και σκλήρος. ΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ. ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΟΣ, που ακόμα και οι φίλοι (χα! πόσο αστεία λέξη ακούγεται πια) σε μαχαιρώνουν στην ψυχή και σε βλέπουν γελώντας να σούρνεσαι κατάχαμα σαν το τσουτσούνι (κόπιραιτ Γιώργος Μπουκέτος για πάντα). Θα σας εξηγήσω ευθής αμέσως. Σήμερα θυμήθηκα τον Όλεγκ Λούζνι. Τον περίφημο, χαλκέντερο, αλλά πραγματικά υποτιμημένο δεξιό μπακ των 90ς, που μεγαλούργησε με την Δυναμό Κιέβου και κάτι έκανε και στην Άρσενα΄. Θυμόμουν τα πέτρινα χαρακτηριστικά του, τα ποδάρια του σμιλεμένα απο το καλύτερο ουκρανικό