Ολυμπιακός – Ντεσάμπ 0-1

Ο Γιάννης Σερέτης αναλύει τους λόγους της αποτυχίας του Ολυμπιακού εναντίον της Μαρσέιγ, αναδεικνύει τον ρόλο του Ντιντιέ Ντεσάμπ στην εικόνα του ματς και γράφει για το πώς οι Ερυθρόλευκοι μπορούν να φτάσουν στην πρόκριση. * Sorry που δεν θα συμφωνήσω 100% με το συμπέρασμα που βγήκε γρήγορα – γρήγορα για την ήττα του Ολυμπιακού, λόγω των 149 ημερών αποχής από επίσημους αγώνες. Οι Ερυθρόλευκοι δεν ηττήθηκαν χθες μόνο επειδή δεν είχαν ρυθμό. Ηττήθηκαν επειδή προέκυψε συνδυασμός: α) δεν ήταν εξοικειωμένοι με την ένταση ενός αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ β) οι απουσίες των ανέτοιμων Ιμπαγάσα, Μακούν όχι μόνο δεν καλύφθηκαν, αλλά ούτε καν καμουφλαρίστηκαν από Φέισα, Μοντεστό γ) δεν πήραν σπουδαία (ούτε καν «μέτρια») απόδοση από Φουστέρ, Γέστε, Αμπντούν δ) ο Ντεσάμπ ήταν πολύ μελετημένος, στηριζόμενος στο ατού του…Ολυμπιακού: το πρέσινγκ.   * Ο τελευταίος ήταν και ο σημαντικότερος λόγος όχι για την ήττα (αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί αν στη φάση του γκολ δεν έπεφτε ύπνος βαρύς στην άμυνα, δεν έκανε δα και... δέκα ευκαιρίες η Μαρσέιγ, ούτε πίεσε ασφυκτικά), αλλά για την εικόνα του ματς και την απόδοση των δύο ομάδων. Χαρακτηριστικό της συνέπειας του Ντεσάμπ είναι ότι δεν δίστασε να αντικαταστήσει (στο 77’ και στο 82’ αντίστοιχα) τους δύο κορυφαίους (μαζί με τους στόπερ) παίκτες του, οι οποίοι έχουν και τις περισσότερες παραστάσεις από ευρωπαϊκά παιχνίδια: τον Λούτσο Γκονζάλες και τον Σεϊρού! Γιατί; Διότι δεν… άντεχαν άλλο στο τρέξιμο και στο πρέσινγκ.   * Δείγμα, επίσης, του πόσο διαβασμένος ήταν ο πρώην αρχηγός της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γαλλίας ήταν ότι γνωρίζοντας την ατμόσφαιρα στην έδρα και το φουριόζικο στυλ των Ερυθρόλευκων στα πρώτα 25 λεπτά (που είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμο ακόμη και από καλύτερες ομάδες μέσα στον Πειραιά), επέτρεψε στους Ερυθρόλευκους να επιχειρήσουν μόνο ένα σουτ (του Μιραλάς στο 19’) στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ηξερε ότι αν η ομάδα του αντέξει σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα, μετά σταδιακά θα μπορούσε να τολμήσει και όντως η Μαρσέιγ κατάφερε ακολούθως σχετικά εύκολα να αποκτήσει τον έλεγχο του ρυθμού.   * Πώς; Στο αμυντικό κομμάτι κρατώντας σχετικά «χαμηλά» τους δύο στόπερ του πάντα και πρεσάροντας σταδιακά «ψηλά» τον Ολυμπιακό ωθώντας τον α) σε μακρινές «χαμένες» γιόμες του Αβραάμ ή των ακραίων αμυντικών προς τον Μιραλάς β) σε πλήρη αποσυντονισμό της λειτουργίας των γηπεδούχων στη μεσαία γραμμή. Στο επιθετικό κομμάτι α) αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τα φαρμακερά κλεψίματα του Ολυμπιακού για «δεύτερες επιθέσεις», με πολλά στηρίγματα στις πάσες και πολυπρόσωπη μεσαία γραμμή β) με επιθέσεις κυρίως από τα άκρα, βλέποντας ότι Γέστε και Αμπντούν δεν είναι και οι καλύτεροι στα «ντουμπλαρίσματα» που απαιτεί το σύγχρονο πρέσινγκ.   * Η Μαρσέιγ που είχε επιπλέον τρομερή υπομονή στο 0-0 και ωριμότητα μετά το 0-1, η Μαρσέιγ που απέφυγε τα αβίαστα λάθη (3-4 σε όλο το ματς) και έπιασε από τα μαλλιά την ευκαιρία για να πάρει τα πάνω της μετά την κάκιστη εκκίνησή της στο Championnat, δεν ήταν ο ανίκητος αντίπαλος. Αλλά ο Ολυμπιακός έδ