Όταν ο ΠΑΟΚ έδιωξε τις φοβίες του

Για εμένα ήταν η βραδιά που ο ΠΑΟΚ και τα στελέχη του έδιωξαν τις φοβίες τους, όπως και ο προπονητής του.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Δερμιτζάκης συμμετείχε στο αποτέλεσμα της ομάδας. Φάνηκε δηλαδή να τη μαθαίνει και πάνω απ όλα να τη πιστεύει.

Με αιφνιδίασε ευχάριστα, όταν διαπίστωσα πως είναι διατεθειμένος να βγει με έξι παίκτες στην επίθεση. Κατάλαβα πως μπήκε σε ένα πνεύμα που ξέρει. Αυτό του ΠΑΟΚ.

Αν μελετούσες λίγο τους αγώνες που ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε στη Τούμπα, για την Ευρώπη πάντα, θα είχες καταλάβει (αν ήσουν στην ηλικία μου και μεγαλύτερος) πως αυτό που λείπει από τον ΠΑΟΚ είναι η άγνοια κινδύνου που είχε στο παρελθόν. Τι κι αν έπαιζε με τη Μίλαν, τη Νάπολι ή τη Μπάγερν, τη Σεβίλλη ή την Άρσεναλ, το θράσος του στη Τούμπα ήταν περίσσιο. ΠΑΟΚ είμαι και παίζω σπίτι μου. Δεν υπάρχουν όλοι οι άλλοι.

Αυτή τη ψυχολογία την είχε χάσει ο ΠΑΟΚ γιατί κυρίως δεν είχε τους παίκτες για να την ξανακερδίσει. Μέχρι πέρυσι η ομάδα