Παρακαλώ, όχι άλλα παλαμάκια...

Ο Νίκος Παπαδογιάννης γράφει στο blog του για το ανούσιο κυνήγι ανεμομύλων που συνόδευσε προηγούμενα τουρνουά Ακρόπολις και εύχεται να εξελιχθεί το φετινό σε δοκιμασία για τα νεύρα και το πετσί των διεθνών.   Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ευχαριστήθηκα φιλικούς αγώνες της Εθνικής ομάδας (ή οποιουδήποτε άλλου...) και κολλάω στη χρονολογία 2005. Ηταν η χρονιά που πρωτοεμφανίστηκε το στίγμα της ομάδας που έμελλε να κατακτήσει την Ευρώπη και παρ'ολίγον τον κόσμο ολόκληρο. Η απόδοση της Εθνικής στο τουρνουά Ακρόπολις εκείνου του καλοκαιριού δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, αλλά το dna της άφηνε περιθώρια για ποταμούς αισιοδοξίας. Η ομάδα έστηνε ναρκοπέδιο στο μισό γήπεδο, άπλωνε χέρια που έμοιαζαν με πλοκάμια, δημιουργούσε στον αντίπαλο ασφυξία. Επιθετικά δεν ήταν το ίδιο κουρδισμένη, αλλά είχε προσωπικότητες ικανές να την τραβήξουν ανά πάσα στιγμή από τη λάμψη. Η περιφερειακή γραμμή με το πρωτοκλασάτο κουαρτέτο (αλλά και τον πολύτιμο Χατζηβρέττα) έφτανε σε ηλικία ωριμότητας, ενώ υπήρχε και δύναμη πυρός μέσα στη ρακέτα, με αιχμή, τότε, το Λάζαρο Παπαδόπουλο. Ο Μιχάλης Κακιούζης έμοιαζε ιδανικός αρχηγός για τη νέα εποχή, ενώ ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν, προφανώς, κομμένος και ραμμένος για το ρόλο του προπονητή αυτής της ομάδας. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες πόσο αισιόδοξος δήλωνα για το Ευρωμπάσκετ που ακολουθούσε, στην παρέα που ως συνήθως μαζεύτηκε στο Beer Academy για το απαραίτητο κουβεντολόι. Οι άλλοι με πήραν από τα μούτρα, αλλά γέλασα -με τους ίδιους συνδαιτυμόνες- τελευταίος, στα μπαράκια του Βελιγραδίου και του Τόκυο. Δεν περίμενα βέβαια ευρωπαϊκό χρυσάφι ούτε το εκτυφλωτικό ασήμι του Μουντομπάσκετ. Μας κυνηγούσαν ακόμη τα φαντάσματα των χαμένων προημιτελικών του 2003 στη Σουηδία και του 2004 στην Αθήνα. Να γιατί πιστεύω ότι η πρώτη μέρα της καινούριας εποχής ήταν η νίκη επί της Ρωσίας στον αλησμόνητο προημιτελικό του Βελιγραδίου. Είχαμε να κερδίσουμε νοκ-άουτ αναμέτρηση από το 1998. Μετά το 2005, υπήρξε εκτροχιασμός. Αντί να χρησιμεύουν οι φιλικοί αγώνες για σκληραγώγηση και χρήσιμα συμπεράσματα, μετουσιώθηκαν σε σαφάρι ανώφελων πανηγυρισμών, όχημα ταυτόχρονα για τις δημόσιες σχέσεις του πολύφερνου Γ.Βασιλακόπουλου. Ήταν ένα μάταιο κυνήγι ανεμομύλων. Ομάδες που έφευγαν "χειρουργημένες" από το Ακρόπολις αποχωρούσαν βλαστημώντας και έριχναν την ψήφο τους αλλού. Η πληγή κακοφόρμισε πέρυσι, στο ψυχροπολεμικό ματς προετοιμασίας με τους Σέρβους. Οι τιμωρίες των Ελλήνων παικτών παρ'ολίγον να φέρουν καταστροφή στον πρώτο γύρο του Μουντομπάσκετ, ενώ η γρονθοπατινάδα δηλητηρίασε έμμεσα το κλίμα της ομάδας, αφού μάζεψε πάνω από το στρατόπεδό της κοκκινοπράσινα όρνεα. Ποιος χρειάζεται, αλήθεια, νίκες και χείρα βοηθείας στους φιλικούς αγώνες; Θα ήταν πιο χρήσιμη για τα νεύρα και το πετσί της Εθνικής μία εχθρική διαιτησία εδώ και μία εκεί. Μία ομάδα γίνεται καλύτερη όταν ξέρει να αγνοεί τα σφυρίγματα των γκρίζων και πάντως όταν παύει να περιμένει εύνοια. Την τελευταία διετία, ο κύριος όγκος των φιλικών αγώνων της Εθνικής συνέπεσε με τις διακοπές μο