Ρωτήστε τον Σισέ

Είμαι της γνώμης ότι η ενημέρωση και ο αθλητισμός δεν θέλουν πατρόνους, Θέλουν επιχειρηματίες, προέδρους, αλλά όχι πατρόνους. Όμως πολύ σωστά γράφει ο Μπαγιερν Μονάχου (που είναι ένας εξαιρετικός γραφιάς των comments) έφυγε ο Κόκαλης, έφυγαν οι Βαρδινογιάννηδες, είναι κοντά στο φευγιό(αν ήδη δεν έχουν φύγει) οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελοπουλαίοι… Ο καθένας μπορεί να χει την άποψή του γι’ αυτά τα ονόματα… αλλά όπως και να ’χει όλοι τους έγραψαν την δική τους ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό. Τώρα φύγανε… και επειδή οι θέσεις που μένουν άδειες πάντα ξαναγεμίζουν το ερώτημα είναι: ποιοι θα τους αντικαταστήσουν.  Προφανώς και δεν αναφέρομαι στον κ. Μαρινάκη του Ολυμπιακού, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά σέβομαι την δύναμη που μου δίνει η πολυτέλεια του να δημοσιεύω την άποψή μου… Ο καιρός θα δείξει… Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά αυτά που είπε ο Τζίγγερ στη συνέντευξη του θα δει ότι βασικό του πρόβλημα είναι η αντίδραση του κόσμου… Όχι του κόσμου που αγαπά τον Παναθηναϊκό, αλλά αυτών που νομίζουν ότι ο Παναθηναϊκός τους ανήκει… Αν μου ανήκει ο Παναθηναϊκός; Όχι βέβαια. Δεν μου ανήκει ό,τι αγαπώ. Ούτε καν η κόρη μου που υπερλατρεύω και την  έκανα εγώ (μαζί με τη γυναίκα μου) δεν μου ανήκει… πόσο πολύ ο Παναθηναϊκός. Ένα πράγμα μου έκανε τρομερή εντύπωση. Όχι τώρα που ο κάθε φίλαθλος-οπαδός έχει τη δυνατότητα (internet) να διατυπώνει  ό,τι του ’ρθει στο κεφάλι… αλλά από παλιότερα όταν ακόμα πήγαιναν κάθε Κυριακή και Τετάρτη στο γήπεδο. Όλοι όσοι καθόντουσαν δίπλα μου είχαν άποψη για το αν έπρεπε να ξοδέψει η ομάδα (δλδ ο ιδιοκτήτης) είτε 150.000.000 δρχ είτε 3.000.000 ευρώ… Άνθρωποι που ζήτημα είναι αν έχουν 500 ευρώ στην  τράπεζα, έχουν ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ άποψη για το πώς πρέπει να διοικείται μια εταιρεία (ΠΑΕ) που έχει ΔΣ, κεφάλαια, περιουσία, μετοχές κ.λ.π. Προφανώς και μπορεί να κάνει κριτική για το αν η μεταγραφή του τάδε παίκτη, η προπονητή είναι πετυχημένη ή όχι ή να γκρινιάζει για την απόδοση της ομάδας… αλλά να έχει λεπτομερή άποψη για το αν πρέπει να γίνει αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου πότε και από ποιους είναι αν μη τι άλλο τρελό. Θα σας πω ένα παράδειγμα που δεν είναι οικονομικής φύσης, αλλά αθλητικής. Όταν εργαζόμουν στον ΑΝΤ1 είχαμε έναν διευθυντή ειδήσεων, που θεωρούσε ότι ήταν διάνοια στην προπονητική του μπάσκετ. Ήταν χονδρός, μπούμπης και ζήτημα είναι αν είχε κάνει έστω και ένα τζαμπ σουτ στη ζωή του… Μας είχε σπάσει τα τέτοια κάθε φορά που γινόταν ένα παιγνίδι μπάσκετ. Προσωπικά (όπως έχω γράψει άλλωστε) δεν ξέρω πολλά για μπάσκετ… Έτσι άκουγα (βαριόμουνα) ώρες ολόκληρες ανάλυσης… οι αθλητικοί συνάδελφοι μου έκαναν ότι άκουγαν με προσοχή… νομίζω ότι βαριόντουσαν πολύ περισσότερο από μένα. Τι να κάνουν όμως; καθώς ο μπούμπης ήταν σκληρός και μη διαπραγματεύσιμος; Μια μέρα ήρθε στο κανάλι ένας πασίγνωστος προπονητής για μια συνέντευξη… ίσως ο πιο πετυχημένος Έλληνας προπονητής… δεν μπορώ να πω το όνομά του γιατί δεν έχω τη σύμφωνη γνώμη του… ο μπούμπης μόλις τον είδε τον φώναξε στο γραφείο του, κλείσανε την πόρτα (και προφανώς) του