Στημένα και στιμένα!

Είμαστε σε ένα λευκό κελί. Σαν να άνοιξε μια καταπακτή κάτω από τα πόδια μας και να πέσαμε μέσα σε ένα λευκό κελί. Δεν βοηθάνε ούτε πιο (χαζές) αιδιόδοξες φράσεις-κλισέ τύπου: «Φως στην άκρη του τούνελ» ή το γελοιοδέστατο «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Είμαστε όλοι μας σε ένα λευκό κελί που βέβαια δεν έχει την (όποια) έξοδο ενός τούνελ ούτε καν σουγιά για να ξεφλουδίσουμε ένα γερμά. Όλα στημένα. Από τα γκολ στα γειτονιακά πρωταθλήματα μέχρι την αύξηση του ΦΠΑ. Όλα στιμένα. Από τα λεμόνια στους σκουπιδοντενεκέδες που ψάχνουν καλοντυμένοι κύριοι μέχρι τη μικρή αλλά ανείπωτη χαρά που μπορεί να προσδώσει μια γλυκειά σέντρα και μια καρφωτή κεφαλιά. Πείτε μου ειλικρινά, όσο αρρωστος οπαδός κι είστε: σας ικανοποιεί μια σέντρα που κατέληξε στο κεφάλι του αγαπημένου σας σεντερφορ και από κεί στα αντίπαλα δίκτυα, όταν μαθαίνετε ότι αυτή η σέντρα δεν θαχει φτάσει ποτέ στο κεφάλι του επιθετικού της ομάδας σας, αν το  σεντερμπακ ενώ μπορούσε να είχε πηδήσει 3 πόντους πιο ψηλά και να τη διώξει, δεν το’κανε; Κάνοντας τον έξυπνο σε ένα από τα πρώτα μου ποστ στο gazzettaείχα γράψει ότι θα ήμουν ικανοποιημένος αν η ομάδα μου (ο Παναθηναϊκός) είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό με γκολ οφ σάιντ στο 90-φεύγα. Εννοούσα φυσικά ένα οφσάϊντ που δεν θα’χε δει ο βοηθός διαιτητή. Κάνω την αυτοκριτική μου και ζητώ συγγνώμη… Το λάθος έχει την ομορφιά του. Το πιστεύω ακράδαντα. Το ηθελημένο λάθος έχει όλη την ασχήμια του κόσμου. Όχι, δεν θέλω να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό με διαιτητή που’ναι πιασμένος. Θέλω να τον κερδίσω με οφ σάϊντ (για λόγους καζούρας), αλλά «τίμιο» οφσάϊντ…. Ένα οφσάϊντ που ΔΕΝ είδε ο βοηθός. Όλα τα γκολ άλλωστε επειδή πάντα γίνεται ένα λάθος. Ε; Διαβάζω τα commentsτων αναγνωστών στα άρθρα για τα στημένα. Εκεί κατά τη γνώμη μου είναι όλη η καταδίκη αυτων των ανοήτων (το’γραψε πολύ καλά ο Βασίλης Παπαθεοδώρου). Ναι, γίνεται η σχετική κόντρα μεταξύ οπαδών, αλλά αν δει κάποιος αναμεσα στις γραμμές, θα βρεί πολύ ευκολα μια απογοήτευση, μια αηδία, μια σιχαμάρα… και έναν θυμό που κάνει ακόμα και τον πιο μισητό αντίπαλο οπαδό, σύντροφο. Μας τσίμπησαν (δάγκωσαν) έναν από τα πιο ευαίσθητα κομμάτια μας. Την μικρή απόλαυση της Κυριακής, όπως διάβασα και συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι πού. Αυτό είναι τρομερά επικίνδυνο να το κάνεις σε άνθρωπο, που την πατρίδα του την κτυπά κατακούτελα ο ήλιος εδώ και αιώνες.  Είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να του βρίσεις τη μάνα. Οι Αμερικάνοι λένε το “motherfucker” και το “sonofabitch” για πλάκα… Αν το πεις στην Ελλάδα το αντίστοιχο…το λιγότερο που θα πάθεις είναι να φας μια γροθιά πρίν κλείσεις την φράση. Η τιμή της φανέλας είναι ίσως το τελευταίο οχυρό καθημερινής χαράς. Δεν είναι καλή ιδέα που κάποιοι το γρατζούνισαν. Δεν έχει καμμία πλακα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι εγκαταλείπουν (γιατί περί αυτού πρόκειται) τον Ολυμπιακό. Χρειάζεται να σας εξηγήσω γι’ αυτό; ΟΚ. Με μια μικρή ιστορία: Το 1988 εργαζόμουν στον 9,84, είχα δική μου εκπομπή και κείνο το ραδιόφωνο ήταν γίγαντας. Μια μέρα με φώναξε στο Seven-Χ η κυρία Μαρίνα Κουλουκουντή. Για όσ