Στις τρεις &μία δώρο!

Καταρχήν και επειδή πριν το τζάμπολ έγινε λόγος από τους ερυθρόλευκους για πίτσες, να πούμε ότι όντως αυτό το πράγμα το κάνουν και στις πιτσαρίες. Στις τρεις δίνουν συνήθως τη μία δώρο. Και σίγουρα κάτι είναι κι αυτό για τους «πεινασμένους», δεν χρειάζεται να ζητάνε και παραπάνω. Για να μην πούμε και για το Κύπελλο που ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ πάνω στη νιρβάνα της Βαρκελώνης. Ειδάλλως, το ξέρουν μέσα τους και οι ίδιοι πως θα είχε έρθει ένα ακόμη βαρβάτο triple crown.
Ε κάπως έτσι είπε που λέτε να το κάνει και ο Παναθηναϊκός. Αλλά… πιτσαρία έγινε η δουλειά. Κράτησε τρεις (νίκες) για πάρτη του και χάρισε μία στο ΣΕΦ. Όχι, γιατί είναι πονόψυχος, αλλά μπας και τελειώσει εκείνο το παιχνίδι χωρίς νεκρούς. Στο τελευταίο δε ματς, εκεί όπου έπεσε και η χαριστική βολή, φάνηκε να πιάνουν τα βουντού των απέναντι καθώς έμεινε από τα αποδυτήρια και χωρίς τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης, τον Διαμαντίδη. Ε τι άλλο να κάνει ρε παιδιά και ο Ομπράντοβιτς για να τις φέρει τις ομάδες στα ίσια; Να σηκωθεί να φύγει ταξίδι πάνω στα πλέι οφ μπας και δουν άσπρη μέρα; Αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν με ΤΙΠΟΤΑ, δεν τον έχουν! Με τον Καϊμακόγλου, τον Τέπιτς και τον Καλάθη τους έπαιζε την περισσότερη ώρα ο Ζέλικο, σε μια χρονιά που υποτίθεται ότι η ομάδα του Ντούντα ήταν και στα ντουζένια της και ερχόταν με αβαντάζ έδρας, αήττητη και με ρεκόρ Α1 στην κανονική διάρκεια. Και στην τελική ξέρετε κάτι; Κρίμα και για τον Μπόγρη που δεν μπήκε μέσα έτσι με το τζιν. Μήπως νομίζετε πως θα άλλαζε τίποτα; Το πολύ – πολύ και αν χρειαζόταν να έριχνε κανένα τρίποντο ακόμη ο Φώτσης. Τι έξι στα έξι, τι οκτώ στα οκτώ. Αμα πάρεις άλλωστε φόρα δεν σταματάς και το βλέπεις σαν βαρέλι το καλάθι. Γιατί έτσι όπως τα έσταζε ο Αντώναρος, ούτε ο Αλβέρτης δεν τα ‘βαζε. Ακου έξι στα έξι σε τελικό ρε παιδιά; Και όλα «χλατσωτά» που λέγαμε και στο σχολείο. Ούτε σίδερο δεν έβρισκαν! Χλατς και μέσα! Τρομερό παιχνίδι και από τον Μπατίστ ο οποίος αποδεικνύεται σαν το παλιό καλό κρασί. Όσο μεγαλώνει γίνεται και καλύτερος. Για τον Καλάθη δεν είναι να λέμε και πολλά. Η ατάκα του Ομπράντοβιτς («σήμερα ήταν σαν να είχαμε στο παρκέ τον Διαμαντίδη») μιλάει από μόνη της και τα λέει όλα, σε μια σεζόν που τα είδαμε όλα από τον μικρό. Ο Παναθηναϊκός πήρε ΚΑΙ το πρωτάθλημα ενώ ένα μήνα πριν είχε σηκώσει στη Βαρκελώνη το έκτο του ευρωπαϊκό. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που δεν είχε και το καλύτερο ρόστερ και πολλοί τον περίμεναν στη γωνία για να βγάλουν τα απωθημένα τους. Του χρόνου πάλι κύριοι. Και ως συνήθως ότι έχετε να πείτε ας το κάνετε ΠΡΙΝ τα πλέι οφ. Επίσης το τελευταίο ματς ήταν και η απομυθοποίηση όλων των αμπάσκετων (κατά το άμπαλων ντε) θεωριών που ακούσαμε όλο αυτόν τον καιρό. Φαγώθηκαν οι παίκτες του Ολυμπιακού και βασικότερα ο περίγυρός τους για τις βολές και τελικά κανείς δεν το κατάλαβε το γιατί. Αφού δεν ξέρετε να βαράτε ρε παιδιά και τις χάνετε μόνοι σας, γιατί να σας τα δίνουν τα φάουλ; Για να καθυστερούμε άνευ λόγου μέσα στη νύχτα και να μην ξυπνάμε το πρωί να πάμε στις δουλειές μας; Πέρα φυσικά από το γεγονός ότι τα