Στον Παναθηναϊκό ή στη Νίκη Απαλού;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο επιστρέφει σε θρυλικές εποχές κατά τις οποίες για να έρθει στη χώρα μας διεθνής ποδοσφαιριστής από το εξωτερικό, θα έπρεπε να ήταν από 33 ετών και πάνω με τρία μπάι-πας ή προερχόμενος από χώρες με μεγάλη κουλτούρα στο άθλημα, όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία και τα ...Τρίκαλα*. (* μην εκρήγνυστε με την αναφορά στα εξωτικά Τρίκαλα, καθώς από εκεί είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός τον περίφημο Κρόιφ των Τρικάλων, Λάκη Κατσιάκο). Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, λοιπόν, στην Ελλάδα των έιτις, τότε που οι ομάδες είχαν δικαίωμα να αποκτήσουν μόνο δύο ποδοσφαιριστές από το εξωτερικό (στην προ Μποσμάν εποχή), έρχονταν παίκτες παγκοσμίως άγνωστοι ή στα πρόθυρα της σύνταξης. Ή, απλώς, προβληματικοί, γιατί από τέτοιους ...άλλο τίποτα. Όλοι αυτοί, λοιπόν, έφταναν στην Ελλάδα ως σωτήρες και μάγοι, με τις φυλλάδες της εποχής να τους στολίζουν με μυθικά επίθετα μετά τις υπογραφές και κατά την περίοδο της προετοιμασίας, πριν αρχίσει να τους στολίζει ο κόσμος όταν επιτέλους ερχόταν η ώρα να δείξουν τι -δεν- μπορούσαν να κάνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. «Αίλουρος ο Καζιμιέρσκι», έγραφαν για τον Πολωνό τερματοφύλακα (φωτό) που έφερε ο Ολυμπιακός, πριν αποδειχθεί πως ο αίλουρος δεν ήβλεπε πέρα από τα ...μουστάκια του. «Κράμα Ρότσα - Ζάετς ο Πόλακ», έλεγαν για έναν αστείο Αυστραλό ...τραγουδιστή με μαλλί - καπελάκι (φωτό) που έφερε ο Καπετάνιος στον Παναθηναϊκό, πριν τους σκάσει στα μούτρα το πείραμα κατά τη διάρκεια της χημικής ένωσης για τη δημιουργία του κράματος. «Φοβερός και τρομερός ο Τρέβορ Ρος», ήταν ο τίτλος που συνόδευε στην προετοιμασία κάποιον απίθανο Άγγλο που έπαιξε(;) στην ΑΕΚ για ένα σκοτάδι (σιγά μην είχε και φεγγάρι), ενώ «Μουντιαλικός φορ» ήταν ο Ιγκόρ Βράμπλιτς που είχε αγωνιστεί στο Μουντιάλ του Μεξικό με την Εθνική Καναδά πριν αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό και αποδειχθεί πως δεν μπορούσε να κλοτσήσει δυνατά την μπάλα επειδή δεν είχε ...νύχια στα πόδια. Ως «Δίδυμοι Δαίμονες» εμφανίζονταν οι Αιγύπτιοι αδερφοί Χασάν (Χοσάμ και Ιμπραήμ - στη φωτό ...και οι δύο) που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και παραδέχομαι πως ο συγκεκριμένος τίτλος ήταν πράγματι εύστοχος. Οι Χασάν ήταν και δίδυμοι και δαίμονες, με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο, εκτός από ποδοσφαιρική απόδοση: καλοί παίκτες αλλά απροσάρμοστοι, πολύ κακά παιδιά, με φασαρίες, γκρίνιες, ξενύχτια και γρήγορο αποχαιρετισμό. Μπορώ να θυμηθώ πολλούς ακόμα: τον Αντρεούτσι που έδειξε τα καλαμπαλίκια του στην εξέδρα της Λεωφόρου, τον Νικολάε που τον μάζευαν από τα μπουζούκια ξημερώματα κι έμπαινε στο ίδιο γήπεδο τρεκλίζοντας στους μεσημεριανούς αγώνες, τον περιορισμένης ευθύνης Σέστιτς που αν ήταν καρτούν θα ήταν ο Ραν Ταν Πλαν, τον Στάμπαχερ που λίγο έλειπε να θέλει «πι» για να μπει στο γήπεδο και πολλούς ακόμα, που δεν έχει νόημα να αναφερθούν: η προσφορά τους μιλάει από μόνη της!* (* η συγκεκριμένη προσφορά που μόλις σας μίλησε, ήταν μια προσφορά της Μουγκαφόν). Όλοι αυτοί, πάντως, έσκαγαν μπάλες, έσκιζαν δίχτυα και κατάπιναν χιλιόμετρα στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα ότ